Ο διάλογος που γίνεται στο παρακάτω βίντεο
Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του… περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.
Κάποιοι του ταίριαζαν… αλλά δε μπορούσαν να κυλήσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.
Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.
Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.
Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο… και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.
Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.
Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.
Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό…
Άδικος κόπος…
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό… αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.
Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά… το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει…
Και να μεγαλώνει!
– “Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις”
– “Ούτε κι εγώ το ήξερα” είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
– “Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει…” είπε κι έφυγε…
Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
– “Τι θέλεις από μένα;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
– “Τίποτα”.
– “Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;”
– “Τίποτα”.
– “Ποιος είσαι;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
– “Είμαι το Μεγάλο Ο” είπε το Μεγάλο Ο.
– “Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ”, είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;”
– “Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι” είπε το Μεγάλο Ο. “Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…”
– “Κρίμα…” είπε το Κομμάτι-που-λείπει, “ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…”
– “Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου” είπε το Μεγάλο Ο. “Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου”
– “Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”.
– “Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο.
– “Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!”
– “Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν” είπε το Μεγάλο Ο. “Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα”.
Και κύλησε μακριά.
Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.
Για πολύ καιρό απλώς καθόταν…
Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία…
…Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.
Μετά, σήκω-τράβα-πέσε… άρχισε να προχωράει…
Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν…
Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε…
Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει…
και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται…
και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται…
και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει…
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.
Κυλούσε!
Ανάλυση
Όλοι μας έχουμε ακούσει από μικρά παιδιά “να βρεις το άλλο σου μισό, αυτό που θα σου ταιριάζει για να είσαι ευτυχισμένος/η!” Μεγαλώνουμε ψάχνοντας εναγωνίως αυτό το άλλο μας μισό, όπου μόνο μέσα από αυτό θα νιώσουμε ολοκληρωμένοι, θα μας γεμίσει τα κενά. Διαφορετικά θα μείνουμε μισοί, ανολοκλήρωτοι. Ψάχνουμε την πατερίτσα μας για να μπορέσουμε να περπατήσουμε, ξεχνώντας ή μάλλον καλύτερα, αγνοώντας ότι μπορούμε και μόνοι μας. Απλά, δεν μας το δίδαξαν!
Πρόκειται για την ανάγκη μας ως άνθρωποι “να ανήκουμε”, να βρούμε κάποιον που θα μας πάει κάπου, κάποιον που θα μας ολοκληρώσει, ώστε “να κυλήσουμε” μαζί του στη ζωή! Κάποιες φορές μασκαρευόμαστε και γελοιοποιούμαστε για να αρέσουμε, άλλες πάλι νομίζουμε ότι βρήκαμε τον έρωτα της ζωής μας μέχρι που τελικά η εξέλιξη δεν γίνεται με τον ίδιο ρυθμό και στους δύο, έτσι “μεγαλώνει” ο ένας περισσότερο από τον άλλο και διαφοροποιείται. Ξεκινάμε πάλι από την αρχή, μέχρι που κάποια στιγμή μας πλησιάζει ένας περισσότερο ολοκληρωμένος ή έμπειρος θα το μεταφράζαμε άνθρωπος που μας υποψιάζει στο ότι τελικά ίσως μπορούμε και μόνοι μας να κλείσουμε τα κενά μας και να “κυλήσουμε” στη ζωή.
– “Είμαι το Μεγάλο Ο” είπε το Μεγάλο Ο.
– “Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ”, είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;”
– “Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι” είπε το Μεγάλο Ο. “Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…”
– “Κρίμα…” είπε το Κομμάτι-που-λείπει, “ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…”
– “Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου” είπε το Μεγάλο Ο. “Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου”
– “Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει, δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”.
– “Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο.
– “Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!”
– “Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν” είπε το Μεγάλο Ο. “Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα”.
Και κύλησε μακριά.
Αρχίζουμε λοιπόν και βρίσκουμε το νόημα της ολοκλήρωσης αλλά και της συνύπαρξης. Για να μπορέσουμε να συν-υπάρξουμε με έναν άλλον άνθρωπο, χρειάζεται πρώτα να “υπάρξουμε” από μόνοι μας σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Τότε μόνο μπορούμε να κάνουμε μία ισότιμη σχέση, που χαρακτηρίζεται από το “Θέλω να είμαι μαζί σου” και όχι το “Μείνε μαζί μου γιατί φοβάμαι μόνος/η μου”.
Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο… όχι δυο μισά, ούτε δυο κομμάτια, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει… Δύο ολόκληρα που συμ-πορεύονται από καθαρή αγάπη και όχι από ανάγκη ή συμφέρον, δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή και όχι η ελπίδα, ή ο φόβος.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το έργο του Ρίλκε, “Γράμματα σε ένα νέο ποιητή” “Έρωτας δε θα πει ν’ ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον Άλλον – τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατελείωτων, ανοργάνωτων; Είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν’ αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου… Μόνο έτσι θα πρέπει να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στον μέσα τους κόσμο.
Από το Ζάχο Σκαφίδα
Πηγή: skafidaszaxos.blogspot.com
Διαβάστε επίσης
