Του Στέφανου Ξενάκη
Δεν υπάρχει κανένας που να μην πονάει. Κανένας. Ήρθαμε εδώ για να πονέσουμε. Ο πόνος είναι Δάσκαλος. Και θα έρθει, είτε το θες είτε όχι. Εννοείται, ούτε εγώ τον θέλω. Δεν είμαι μαζόχας. Δεν τον περιμένω με δώρα και κόκκινα χαλιά στρωμένα. Όμως, ξέρω ότι δεν έχω κι άλλη επιλογή. Για να σε βάλει στη δράση έρχεται ο πόνος. Όχι για να υποφέρεις. Κι όσο δεν βγαίνεις στη δράση, τόσο θα υποφέρεις.
Άσε και το άλλο. Δεν σε ειδοποιεί ποτέ πριν έρθει. Κι έρχεται πάντα στο χειρότερο timing. Τότε ακριβώς που δεν τον θες. Σαν τα τεστ που είχαμε στο γυμνάσιο. Που σου κάθονταν πάντα τη μέρα που δεν είχες διαβάσει. (κάθε μέρα δηλαδή). Γι’ αυτό είναι σημαντικό να είσαι καλά διαβασμένος στο σχολείο της ζωής.
Τελειώνει ο ένας πόνος και πάνω που πας να χαρείς, έρχεται ο επόμενος. Είναι ψέμα ότι θα σταματήσεις να πονάς. Είναι ψέμα ότι τα πράγματα θα τακτοποιηθούν μετά τον ιό. Είναι ψέμα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν το 2021. Πάντα θα γίνεται της πουτάνας. Θα σε απολύσουν, θα χωρίσεις, θα μείνεις άφραγκος, θα σου κάτσει ο ιός, θα χάσεις τον άνθρωπό σου. Το μόνο σίγουρο από την ώρα που γεννήθηκες είναι ότι θα πονάς. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν είναι σίγουρο πως θα μαθαίνεις από τον πόνο. Το πάθημα είναι εγγυημένο. Το μάθημα, όχι.
Ο πόνος είναι σαν το αυγό και τον νεοσσό. Ο πόνος σού χτυπάει απ’ έξω για να σου ραγίσει το αυγό. Ο πόνος είναι απ’ έξω προς τα μέσα. Έρχεται για να σε ξυπνήσει. Και δεν θα είναι η βελούδινη φωνή της μανούλας σου την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου. Θα είναι η αγριοφωνάρα του θαλαμοφύλακα αξημέρωτα στη μέση του χειμώνα.
Από κει και πέρα, όμως, ξεκινάει η δική σου η δουλειά. Η σημαντικότερη. Στο φινάλε, η μόνη που επηρεάζεις. Να σπάσεις το αυγό από μέσα προς τα έξω. Οι πολλοί δεν το κάνουν. Το φοβούνται. Και το αναβάλλουν. Νιώθουν ασφάλεια μέσα στο αυγό κι ας είναι σπασμένο. Αλλά αυτή η ασφάλεια είναι θάνατος. Η ζωή ξεκινάει έξω από το αυγό. Ο χειρότερος θάνατος είναι να μη ζεις. Όχι να πεθαίνεις.
Δεν υπάρχει ομορφότερη ανάσταση από την αναγέννησή σου. Η ζωή λες και ξαναξεκινάει κάθε φορά που αναγεννιέσαι. Και πάντα θα είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ήσουν πριν σπάσεις το αυγό. Αν το σπάσεις. Ο πόνος είναι το δώρο της ζωής για να σε αναγκάσει να γίνεις κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ήσουν πριν σου χτυπήσει την πόρτα. Φτάνει να το θες. Και να δουλέψεις.
Και να είσαι σίγουρος πως σε αυτόν τον τέλειο συμπαντικό αλγόριθμο που λειτουργεί αλάνθαστα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια κανένας πόνος, ατομικός ή συλλογικός, δεν έρχεται τυχαία. Επίσης, να ξέρεις ότι δεν θα σου έρθει ποτέ κάτι που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις. Ό,τι σου έρθει, μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Αρκεί να γίνεις κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ήσουν πριν σου έρθει. Κι αυτό είναι δική σου δουλειά και μόνο.
Και είναι ψέμα ότι μετά τη σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Δεν έρχεται. Εσύ θα τη φέρεις. Αν τη φέρεις. Και μετά την ανάσταση θα ξαναέρθει η σταύρωση. Αυτή έρχεται από μόνη της. Και μετά πάλι εσύ την ανάσταση. Και κάθε σταύρωση θα είναι μεγαλύτερη.
Αλλά κάθε ανάσταση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Διαβάστε επίσης
