Της Κάλλιας Κουβά
Συναρμολογούμε τριάντα ακτίνες σε μια πλήμνη κι έχουμε μία ρόδα αλλά η χρήση της εξαρτάται από το κενό στο κέντρο. ~ Λάο Τσε, Τάο Τε Κινγκ, (11ο κομμάτι)
*Πλήμνη είναι το κεντρικό τμήμα του τροχού από το οποίο περνά ο άξονας και από τον οποίο εκπορεύονται οι ακτίνες του τροχού.
Υπάρχουν ήχοι που δεν τους δίνουμε σημασία και άλλοι που δεν μπορούμε καν να ακούσουμε. Ο ήχος της γης καθώς γυρίζει αέναα στην τροχιά της. Ο ήχος των κλαριών καθώς λυγίζουν από τον άνεμο, κάπου μακριά… Φωνές που δεν ακούμε, φωνές της γης… Όλοι οι κεραυνοί, όλα τα λόγια και οι πόνοι των ανθρώπων… Όλα αυτά συνθέτουν μια ιδιότυπη θάλασσα ήχων που επάνω τους ακουμπάμε το μαξιλάρι μας, μια και για τ αφτιά μας, δεν υπάρχουν. Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ένα σωρό πράγματα που δεν βλέπουμε και δεν ακούμε. Από μαγνητικά και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, από υποατομικούς κόσμους… Η θάλασσα του αγνώστου ολοένα διευρύνεται όταν στρέψουμε επάνω της την προσοχή μας.
Είμαστε τυλιγμένοι σε ένα διαρκές, βουβό, μυστήριο. Όσο εξερευνούμε αυτό μυστήριο, τόσο αυτό απλώνεται μπρος μας, απύθμενο και ανεξήγητο.
Κάποιοι, κατά την διάρκεια της πορείας του ανθρώπου πάνω στην γη, σήκωσαν λίγο την κουρτίνα. Σ΄όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της γης, περπάτησαν άνθρωποι που εγκατέλειψαν τον μανδύα της ατομικότητας και φόρεσαν την τήβεννο των αυτοκρατόρων της Ενότητας του Κόσμου. Ντυμένοι με αυτό το ρούχο ο νους κρατά τους κωδικούς για να επικοινωνεί σε υλικό και κοινωνικό επίπεδο αλλά αποκτά και την ικανότητα να κολυμπά. Αυτού του είδους η κολύμβηση είναι μία αίσθηση που μοιάζει με αυτήν όταν κολυμπάμε στην θάλασσα και βουτάμε σε καθαρά και βαθιά νερά. Νιώθουμε τότε την ελευθερία που μας χαρίζει το νερό και γλιστράμε μέσα του χωρίς να αισθανόμαστε όλο μας το βάρος. Όταν βρισκόμαστε στο νερό γινόμαστε μέρος του υγρού στοιχείου. Η στεριά είναι εκεί έξω αλλά εμείς είμαστε μακριά της. Γύρω μας κολυμπούν ψαράκια και εμείς εντασσόμαστε με φυσικό τρόπο σ΄αυτό το περιβάλλον.
Η κύρια αίσθηση μας όταν βουτάμε είναι ότι πλέουμε σ΄ένα υγρό περιβάλλον. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ζούμε καθημερινά. Με έναν παρόμοιο τρόπο εισχωρούμε και στον κόσμο του πραγματικού. Βγάζουμε τα ρούχα που θα μας βάραιναν στο νερό και ελαφροί και απροστάτευτοι από μανδύες, κολυμπάμε σε μια θάλασσα που μας θέλει καθαρούς και ξύπνιους. Στον νέο κόσμο, τα αυτιά μας, τα μάτια μας, το δέρμα μας, μας οδηγούν σε εμπειρίες πρωτόγνωρες. Όλες οι λειτουργίες, αποκτούν μία διάσταση άλλης προοπτικής. Μοιάζει σαν να στρέφουμε έναν μεγεθυντικό φακό με τρόπο ώστε να τροποποιούμε την σημαντικότητα των πραγμάτων ή μάλλον να την ακυρώνουμε μιας και αυτός ο φακός συνέχεια κινείται.
Πως περνά κάποιος από την αφηρημένη εικόνα του κόσμου που έχει μάθει να αντιλαμβάνεται σαν επιβεβαίωσή (του), σε έναν κόσμο που το κάθε τι είναι σημαντικό; Όχι πάντως περνώντας από έναν κόσμο σε έναν άλλο. Αυτό νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε και συνεχώς αναζητάμε κάτι καινούργιο. Η θάλασσα όμως ξεκινά απλώς με το να αφήσουμε πίσω μας την στεριά των σκέψεων μας και να ανοιχτούμε, δια μέσου των αισθήσεων μας. Να ταξιδέψουμε. Όταν μάθουμε να κολυμπάμε στους ήχους, στις εικόνες, στις υφές, στις γεύσεις, τότε θα μας ανοιχτεί μια άλλη γη. Αλλιώτικη, παράξενη και συνεχώς καινούργια.
Φωτογραφία: Μαρίνα Βερνίκου
Διαβάστε επίσης
