Σχέσεις

Στη ζωή σου να κρατάς κοντά σου εκείνους που σε δέχονται για όλα όσα είσαι


Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη

Λέει ένας στίχος της Νατάσσας Μποφίλιου, “τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω…”. Λίγες τόσο δα μικρούλες λέξεις, ικανές να σε κρατήσουν ξύπνιο βράδια και βράδια, ενώ προσπαθείς να δώσεις απαντήσεις στα ρητορικά ερωτήματα που φωλιάζουν μέσα σου.

Αλήθεια, έχετε ψάξει ποιά είναι τα κριτήρια που συντελούν σε αυτό το μαγικό ξεσκαρτάρισμα των ανθρώπων; Αν κάποια απάντηση μπόρεσα να δώσω εκείνα τα ατελείωτα ξημερώματα, είναι πως στο δικό μας μικρό σύμπαν δεν μπορούν να χωράνε όλοι, αλλά μόνο συνοδοιπόροι αυθεντικοί και άξιοι να βαδίσουν δίπλα μας.

Γι’ αυτό θυμήσου να κρατάς στο μικρόκοσμο σου εκείνους που σε δέχονται για όλα όσα είσαι, αυτούς που δεν ζητάνε να σ’ αλλάξουν και είναι περήφανοι για την μοναδική σύνθεση της προσωπικότητας σου.

Με τα λάθη σου, τα σωστά σου, τα πάθη σου, την γκρίνια σου, με τα λίγα ή πολλά κιλά σου, τις παραξενιές σου και με όλη εκείνη την πληθώρα των “μείον” που μπορεί να έχεις .

Κράτησε κοντά σου εκείνους, που σε κάνουν να ονειρεύεσαι, αυτούς που βλέπεις την λάμψη μέσα από τα δικά τους μάτια, εκείνους που θέλουν να κυνηγάς τα όνειρα σου, που δεν σου τα στερούν. Αυτά τα φωτεινά όνειρα που είναι γεμάτα αρώματα, χρώματα και Κυριακές που μυρίζουν γιασεμί, αυτά τα όνειρα που μπορεί να κρύβουν μέσα όλη τους την αθωότητα, την επανάσταση και τρέλα του κόσμου τούτου.

Κράτα δίπλα σου αυτούς που στις δύσκολες στιγμές ακούνε το δικό σου “δεν είμαι καλά” πριν καν το αρθρώσεις, που η σιωπή σου φαντάζει σαν έκρηξη ηφαιστείου στα δικά τους αυτιά, που μόνο με ένα βλέμμα μπορούν να κοιτούν βαθιά μέσα σου, κάνοντας το πιο απλό μα συνάμα σημαντικό πράγμα… να σε καταλαβαίνουν.

Κράτησε στο πλάι σου εκείνους που μένουν στα σκοτάδια σου, που δεν το βάζουν στα πόδια με την πρώτη ευκαιρία, αλλά γίνονται βράχοι για να ξεσπάσεις πάνω τους, μέχρι να έρθει η νηνεμία στην ψυχή σου. Κράτα κοντά σου αυτούς που δεν προσβάλλουν την αξιοπρέπεια σου, που πιάνουν απαλά το χέρι και δεν πετάνε γεμάτοι ειρωνία αυτό το κλασικό “καλά να πάθεις”, “εγώ στα έλεγα”, για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους σε αυτή τη δύσκολη στιγμή σου.

Κράτα αυτούς, που βοηθούν αόρατα να βρεις το μίτο σου στα αδιέξοδα, ακόμα και τις στιγμές που εσύ το αρνείσαι. Κράτησε εκείνους, που δεν σου επιβάλλουν ποιο δρόμο πρέπει να βαδίσεις, αλλά σε βοηθούν να ψάξεις και να μάθεις τον εαυτό σου, να διαλέξεις, για να πορευτείς μόνο με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου, γιατί δεν θέλουν για σένα τίποτα λιγότερο από το καλύτερο.

Κράτα εκείνους, που επιθυμούν να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και όχι πάνω τους, εκείνους που δεν αυτοπαρουσιάζονται σαν μαγικό δεκανίκι, μα θέλουν να σε βλέπουν να βαδίζεις αγέρωχα και να σε καμαρώνουν για την μοναδική δύναμη σου.

Κράτησε αυτούς, που ήρθαν σε ανύποπτο χρόνο σαν πεφταστέρια και ξεστόμισαν αυτή τη μαγική φράση “εγώ θα είμαι εδώ”, μα τα λόγια τους δεν πέταξαν, έμειναν, έγιναν πράξεις και μετουσιώθηκαν σε όλη εκείνη τη θαλπωρή, που μπορεί να τρυπώσει μέσα στην καρδιά σου, αυτή τη ζεστασιά που θα ήθελες να τη ζεις αιώνια.

Κράτησε εκείνους, που μπορεί να πήγες σπίτι τους με άδεια χέρια μα έφυγες με γεμάτη καρδιά, που ένιωσες την λέξη προσφορά να σε λυγίζει, εκείνους που το χαμόγελο σου είναι η ανταμοιβή τους. Γιατί να θυμάσαι πως οι δικοί μας άνθρωποι, θέλουν μόνο αυτήν την πολύτιμη καμπύλη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μας και όχι δάκρυα.

Να κρατάς εκείνους, που δεν απόλαυσαν ποτέ τον καφέ τους πλάι στην θάλασσα κοιτάζοντας το φωτεινό ήλιο, ή το ποτό τους βλέποντας τα αστέρια, γιατί έμειναν δίπλα σου ακούγοντας με ύφος βουδιστή μοναχού ώρες και ώρες τους ατελείωτους μονολόγους σου, αυτούς τους ανθρώπους που στο τέλος σου προσέφεραν την πιο ζέστη και τρυφερή αγκαλιά του κόσμου.

Κράτησε εκείνους, που έγιναν η περήφανη ομπρέλα σου, όταν έβρεχε με το τουλούμι ζόρια, αυτούς που δεν κατέβασαν ποτέ το ακουστικό εκείνα τα βραδιά, ξέρεις εσύ, εκείνους που δεν έβαλαν το κινητό σε πτήση και δεν βρήκαν μια ψεύτικη δικαιολογία.

Να κρατάς αυτούς, που θα σου πετάξουν στο πρόσωπο τις πιο σκληρές αλήθειες, όσο κι αν πονάνε, αυτούς που βλέπουν τα πράγματα με τρίτο μάτι, την ώρα που εσύ αρνείσαι να αντικρίσεις την πραγματικότητα, ενώ παράλληλα κρύβεσαι πίσω από το μικροσκοπικό σου δάχτυλο.

Κράτα αυτούς τους λίγους, που έκαναν τους εχθρούς σου, δικούς τους εχθρούς και τα αγαπητά σου πρόσωπα δικά τους. Κρατά εκείνους, που θέλουν να πάρουν ένα κομμάτι από το “βάρος” σου, που δεν λακίζουν σαν εσύ ξεφορτώνεις τόνους ψυχικών απορριμμάτων μπροστά τους, μα τα δέχονται με αγάπη κι ας μην είναι χωματερή.

Κράτησε απλά κοντά σου Ανθρώπους με όλη την έννοια της λέξης και μη σταθείς μήτε στην ομορφιά, μήτε στην επιστημονική κατάρτιση, μήτε στα χρήματα και στα γυαλιστερά αμάξια, μα στην καρδιά και στην ανθρωπιά. Κρατά αυτούς που έχουν αξία! Κράτα, απλά κράτα εκείνους που σε αγαπούν με όλη τους την καρδιά!

Σε όλους τους φωτεινούς φάρους της δικής μου ζωής, σε όλους τους φωτεινούς φάρους της δίκης σας ζωής, για εκείνα τα γέλια, τα κλάματα, τα δανεικά και αγύριστα, τις τρέλες, τις βόλτες, τις αγκαλιές, για όλες εκείνες τις υπέροχες πολύτιμες μοναδικές στιγμές χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα ακόμα πιο τεράστιο σ’ αγαπώ.

Και μπορεί να σε αγαπώ και σένα Νατάσσα, αλλά εγώ ευτυχώς δεν χάνω το μέτρημα. Η ζωή μπορεί να άργησε, μα με έμαθε να μετράω σωστά και αυτούς τους ελάχιστους που μέτρησα θα τους κρατήσω για πάντα στο δικό μου πολύτιμο μικρό σύμπαν.

Κάντε πέρα τον φόβο και αναμετρηθείτε. Ρίξτε ένα βλέμμα μέσα σας και μετρήστε. Κι αν βρείτε κάποιους που το “λίγο” τους σας είναι αρκετό, στείλτε τους στην μόνη θέση που τους αξίζει. Μακριά σας .

loveletters.gr

Διαβάστε επίσης


To Top