Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Πόση προσπάθεια μπορείς να προσποιείσαι ότι η αγάπη δεν ήταν αυτό που ήθελες;
Πόσο να προσποιείσαι ακόμη;
Πόση ψυχή πρέπει να βγάλεις, πόσα όχι πρέπει να πεις;
Σε τι θέση πρέπει να βρεθείς για να πεις ένα αντίο που με τίποτα δεν θέλεις;
Κι όμως κάποια πράγματα στην ζωή είναι ένας σταθμός.
Πρέπει να συνέλθω, να σηκώσω το κεφάλι και να συνεχίσω το ταξίδι μου. Γιατί ελευθερία είναι να κάνεις αυτό που φοβάσαι.
Κι εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη, δεν θέλω να πνίγομαι.
Κι έφτασε η στιγμή να πω το μεγαλύτερο μου ΟΧΙ. Γιατί με πνίγεται και δεν θέλω. Γιατί το να σ’ αγαπούνε κτητικά είναι σαν να σ’ έχουν κλεισμένη σε ένα κουτάκι και σε παίρνουν όποτε θέλουν και μπορούν.
Όχι λοιπόν στα μεγάλα λόγια, όχι στην λατρεία που αποσκοπεί στην σκλαβιά των συναισθημάτων. Δεν είμαι καλά και μην με ρωτάτε συνέχεια γιατί. Γιατί κάτι με πνίγει και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το συντρίψω. Να το εντάξω θέλω στα ανύπαρκτά μου.
Δεν θέλω να το έχω βάρος στην ζωή μου, στην ψυχή μου. Γιατί η καρδιά μου ουρλιάζει, δεν θέλει να πληγώσει κανέναν. Και πληγώνω εμένα. Κλέβω χαμόγελα από ανθρώπους που λάμπουν για να μην σωριαστώ στα σκοτάδια μου.
Κι όλα αυτά που διώχνω από μέσα μου με κατασπαράζουν. Άλλαξα, γιατί ωρίμασε μέσα μου η αλήθεια. Μερικοί έχουν κλειστά τα αυτιά τους, τα μάτια τους και δεν ακούνε. Δεν ακούνε το όχι μου.
Όταν πονάς και ο πόνος δεν αντέχεται, είναι η στιγμή που πρέπει να φύγεις. Και μην νομίσεις ότι δεν είσαι δυνατός, γιατί φεύγεις. Χρειάζεται πολύ δύναμη για να αφήσεις κάτι που αγάπησες πολύ. Χρειάζεται όλη την δύναμη της ψυχής σου.
Αλλά η ψυχή μου μου φωνάζει και μου λέει, ”όχι”. Όχι στην κλαψουριά, όχι στην μιζέρια, όχι στα μπερδεμένα συναισθήματα που σε πληγώνουν . Και σκέφτομαι ότι κάποιοι πρέπει να φύγουν από την ζωή μου, για να μπορεί η καρδιά μου να ανασάνει
Διαβάστε επίσης
