Μια μελωδία, μια μυρωδιά, μια λέξη, ένα συναίσθημα μπορεί να κάνουν το μυαλό να ταξιδέψει σε εποχές νοσταλγικές που δε γυρίζουν πίσω…
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Μια από τις αγαπημένες συνήθειες των παιδιών μου, είναι να τους δείχνω παλιές φωτογραφίες δικές μου και της οικογένειάς μου… Ακόμη περισσότερο, λατρεύουν ν’ ανακαλύπτουν μικροπράγματα μέσα σε συρτάρια και ντουλάπια, που μπορεί να αφέθηκαν στο χρόνο, η θύμησή τους όμως δε χάθηκε ποτέ…
Από γλυκά σημειώματα που αντάλλαζα με τους γονείς μου όταν ήμουν μικρή, το κερί που έσβησα τον πρώτο χρόνο της ζωής μου, το γράμμα του παππού μου όταν “έφυγε” ο πατέρας μου, ημερολόγια, καρτποστάλ, προσωπικά αντικείμενα του μπαμπά μου και τόσους άλλους θησαυρούς…
“Τί είναι όλα αυτά για σένα μαμά;” με ρώτησε διερευνητικά ο μικρός μου, παρατηρώντας με να ανοίγω συγκινημένη ένα μικρό, ροζ βελούδινο κουτάκι που έκρυβε μέσα ένα φυλαχτό της γιαγιάς μου… “Αναμνήσεις… Όμορφες, τρυφερές, νοσταλγικές, γεμάτες αγάπη…” του είπα, συμπληρώνοντας στη σκέψη μου…”που συχνά πονάνε…”
Τα παιδιά έχουν ένα μαγικό τρόπο να σε αφοπλίζουν με τις ερωτήσεις τους, αλλά και να σε προβληματίζουν συνάμα… Το αγοράκι μου, λοιπόν, με έβαλε σε σκέψεις με μια απλή ερώτησή του που στριφογύριζε στο μυαλό μου εκείνη τη μέρα…
Με το απαιτητικό παιδικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει παιχνίδι, διάβασμα, μπάνιο, τάισμα, αγκαλιές και νανουρίσματα, δεν είχα χρόνο και χώρο να σκεφτώ…
‘Ηρθε η ώρα που “παραδόθηκαν” στην αγκαλιά του Μορφέα και γι’ακόμη ένα βράδυ επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία… Χάζεψα μισάνοιχτα φουσκωτά χειλάκια, άσπρα παχουλά μαγουλάκια, μακριές ανάκατες τουφίτσες που “αναστατώνουν” το μαξιλάρι τους, ξαφνικά γελάκια ενώ κοιμούνται…
Αφήνοντας πίσω μου μισάνοιχτη την πόρτα του δωματίου τους, σκέφτηκα ότι αυτή η βραδυνή μου “ιεροτελεστία” χτίζει μια μελλοντική ανάμνηση που θα τους διηγούμαι όταν μεγαλώσουν…
Τί είναι αναμνήσεις; Ποιές είναι εκείνες που έρχονται στο μυαλό μου; Ποιές αναζητώ και ποιές θέλω να ξεχάσω;
Το μυαλό μας είναι ένας περίεργος μηχανισμός… Σαν ένα κομπιούτερ που δεν μπορείς εύκολα να χαλιναγωγήσεις γιατί πολύ απλά δεν δέχεται επιβολή κι έλεγχο… Μια μελωδία, μια μυρωδιά, μια λέξη, ένα συναίσθημα, μπορεί να κάνει το μυαλό να ταξιδέψει σε χρόνο dt σε μια μακρινή εποχή… Σε μια στιγμή που κάποτε ζούσες και τώρα αποτελεί ανάμνηση…
Συμπτωματικά, ο Άρης Τερζόπουλος, έθεσε το εξής ερώτημα στους αναγνώστες του πριν λίγες μέρες: Ποιά είναι η πρώτη σας ανάμνηση από τη ζωή; Κάποιοι απάντησαν με πολύ συγκεκριμένα περιστατικά… Για εμένα, απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει… Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς ποιά είναι η πρώτη ανάμνηση… Ίσως πολλά μαζί και ανάλογα με τη φάση της ζωής μας, μπορεί να μας έρχεται στο μυαλό μια διαφορετική ανάμνηση ως η πιο έντονη – αλλά όχι ως “πρώτη”…
Προσπάθησα να σκεφτώ τί μου ερχόταν πρώτα στο μυαλό… Επηρεασμένη από τα μικρά μου, θυμήθηκα την εποχή των ξένοιαστων παιδικών μου χρόνων… Τότε που μου έδινε η μαμά μου το γάλα μου στο μπιμπερό ακόμη κι εγώ κουλουριαζόμουν στην στοργική αγκαλιά της στον καναπέ, χαζεύοντας τη Χάιντι και την Κάντυ Κάντυ (ηρωίδες – καρτούν της δικής μου γενιάς)… Μόλις αποκοιμιόμουν, ο μπαμπάς μου με έπαιρνε στην αγκαλιά του και με πήγαινε στο δωμάτιό μου. Όταν πια με έβαζε στο κρεβάτι μου, με σκέπαζε, μου έδινε το αρκουδάκι μου αγκαλιά κι έσκυβε να με φιλήσει στο μάγουλο, αφήνοντας την υπέροχη μυρωδιά από τις φράουλες που είχε γευτεί και το άρωμά του…
Αυτή η ανάμνηση, για εμένα, είναι κάτι σαν θείο βάλσαμο κάποιων σημερινών δυσκολιών που μπορεί να ήρθαν στο δρόμο μου…
Όσο δυνατή όμως, είναι η παραπάνω στιγμή, όπως και τόσες άλλες μέρες ευτυχίας με τους γονείς μου, άλλο τόσο ισχυρή είναι η θύμηση της μέρας που είδα για τελευταία φορά τον πατέρα μου, στα δέκα μου χρόνια…
Μου υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθει… Εγώ γαντζώθηκα πάνω του για να τον κρατήσω εκεί… Μαζί μου… Δεν είχε επιλογή… Ήθελα να έχει κάτι δικό μου, για να μη νοιώθει μόνος του στο νοσοκομείο. Του έδωσα ένα αρκουδάκι μου για να του κρατά συντροφιά. Η ματιά μου δεν έφευγε από πάνω του, μέχρι που άνοιξε την πόρτα, με κοίταξε και μου έστειλε ένα τελευταίο φιλί. Κουλουριάστηκα στην αγαπημένη του πολυθρόνα και κάθισα εκεί για αρκετή ώρα… Ίσως γιατί είχα την ανάγκη να μείνω στην “αγκαλιά του” για λίγο ακόμα…
Τα όμορφα παιδικά καλοκαίρια στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τότε που τα παιδιά παίζαμε στις γειτονιές, κρυφτό, κυνηγητό, μπουγέλωμα… Τα πρώτα μπάνια στη θάλασσα με μπρατσάκια… Το πρώτο καλοκαιρινό σινεμά κι ο πασατέμπος… Το υποβρύχιο βανίλια της γιαγιάς… Τα φρέσκα αυγά από τις κότες της που με τσίμπησαν όταν προσπάθησα να τις πιάσω… Το πρώτο ποίημα στο σχολείο… Το πρώτο χτύπημα όταν γλίστρησα κι έπεσα… Οι διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς για την κατοχή… Τα πρώτα τραγούδια που μου μάθαινε η μαμά, το “Χαμόγελο της Τζοκόντας” του Μάνου Χατζιδάκι και οι “Ουγγρικοί χοροί του Μπραμς” που μου έβαζε στο πικάπ… Ο πρώτος χορός με τον μπαμπά μου, μ’εμένα να πατώ με τις μύτες των ποδιών μου στις τεράστιες βελούδινες παντόφλες του… Τα παιδικά μου δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα του πιάνου να παίζουν το Fur Elise. Η πρώτη φορά που ανέβηκα στα τακούνια της μαμάς μου, φόρεσα την τσάντα της με τη χρυσή αλυσίδα και “περιλούστηκα” με όλη της την πούδρα… Και χιλιάδες πρώτες, υπέροχες, ανεπανάληπτες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό και θα μπορούσα να γράφω βιβλίο γι’αυτές…
Είναι φορές που θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να τις ζήσω ξανά… Δεν ξέρω όμως από ποιόν να τις ζητήσω και στενοχωριέμαι.. `Ετσι, όμως, δε θα είχα το τώρα… Τα παιδιά μου που μαζί τους φτιάχνουμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις που κι εκείνα κάποτε θα τις νοσταλγούν… Τί να γίνει όμως… Ο καιρός περνάει… Τίποτα δε μένει στάσιμο, εκτός από τα παιχνίδια του μυαλού μας… Γιατί οι αναμνήσεις, ένα “παιχνίδι” είναι… Είτε όμορφες, είτε θλιβερές, τις κουβαλάμε μέσα μας κι αυτές έχουν συμβάλει στη δική μας πορεία…
Η δική μου ευχή, είναι τα παιδιά μου να καταλαβαίνουν την αξία της κάθε στιγμής μέχρι να γίνει ανάμνηση…
Διαβάστε περισσότερα: klik.gr
Διαβάστε επίσης
