Σκέψεις - Απόψεις

Οι άνθρωποι που αγαπάς δεν πεθαίνουν ποτέ μέσα σου


Κι είναι και αυτή η ρημάδα η σειρά των πραγμάτων σε όλα, ιδίως στο θάνατο, που λες ότι πρέπει να τηρείται. Το λες και το πιστεύεις για αλήθεια, αλλά μια απώλεια είναι πάντα μια απώλεια.

Όσο μεγάλος κι αν είναι ο άνθρωπος που φεύγει, όσο κι αν δεν “είχε πια ζωή” και “καλύτερα που έφυγε από το να βασανίζεται και να βασανίζει και τους άλλους” είναι ένα κομμάτι της ιστορίας σου. Έχεις μνήμες που να πάρει, έχεις ζωή μοιρασμένη μαζί του. Και κάπως όλο αυτό σου χτυπάει άσχημα.

Ο άνθρωπος που αγαπάς δεν πεθαίνει ποτέ εύκολα. Απ’έξω σου, γιατί μέσα σου σίγουρα δεν πεθαίνει ποτέ. Ζει στις αναμνήσεις, ζει στις ιστορίες, ζει στις εικόνες και τα αρώματα.

Κι είναι κι αυτοί οι άνθρωποι ρε γαμώτο που γεννήθηκαν για να μεγαλώσουν. Και που μεγαλώνουν για να φύγουν οριστικά μια μέρα. Κι αυτό όσο κι αν το ξέρεις ως την απάλευτη συνθήκη τούτου του κόσμου, δεν το συνηθίζεις. Δεν μπορείς και δε θέλεις και δεν το ανέχεσαι και δεν το χωνεύεις, Αλλά έτσι γίνεται.

Ένας κύκλος κλείνει. Και η ζωή πάει παρακάτω. Και πυκνώνουν οι φωτογραφίες της καρδιάς με το αναμμένο καντήλι μπροστά τους. Κι εσύ θυμάσαι. Κι από τη μία ευγνωμονείς για τη σειρά των πραγμάτων που τηρήθηκε, που έφυγε κάποιος πλήρης ημερών, και μετά σκέφτεσαι πόσο υποκειμενικό είναι αυτό το “πλήρης ημερών” και πόσο λίγο όταν ο άνθρωπος αυτός είναι οικογένειά σου.

Μαζεύτηκε κάμποσο παρεάκι εκεί πάνω στον παράδεισο λέω εγώ. Πίνουν τα τσιπουράκια τους, παίζουν τα χαρτάκια τους, κοπανούν τα πούλια και στο τάβλι. Από χθες θα τρώνε και πίτες. Ίσως πάλι να ακούν και καμιά γκρίνια γυναικεία, που την ξεσυνήθισαν με τα χρόνια που έχουν εκεί πάνω. Ίσως πάλι και όχι. Βλέπεις ποιος νοιάστηκε για γκρίνιες εκεί πάνω…. Μόνο αλληλούια κι αγγελάκια.

Υ.Γ Καλό ταξίδι θεία Βασιλική, με τα ίδια φουστάνια και την άβαφη τούφα…

Υ.Γ2 Α ρε παππού, όλοι πλήρεις ημερών. Μόνο εσύ βιάστηκες. Κι είναι ο κάθε θάνατος μια μικρή επανάληψη του δικού σου, τέτοιες μέρες. Κι ένα αγκάθι που λες ότι με τόσα χρόνια που πέρασαν έχει φύγει κι αυτό πάντα βρίσκει αφορμές να πονά και να θυμίζει πως τίποτα δεν είναι και δε θα είναι ποτέ ίδιο από τότε που έφυγες εσύ. Να την προσέχετε εκεί πάνω. Σας τη στέλνουμε αγαπησιάρα και λίγο παραπονιάρα, όπως ήταν πάντα…

Στεύη Τσούτση – ewoman.gr

Διαβάστε επίσης


To Top