Γράφει η Μαρία Πολυμίλη
Σε έχει ξυπνήσει ποτέ εσένα η μάνα σου, δεκατριών χρόνων, για να σου πει πως ο φίλος σου, το παιδί με το οποίο μεγάλωσες, δυο χρόνια μεγαλύτερος σου, εκείνος που ήσασταν μαζί το προηγούμενο βράδυ, λίγες ώρες μετά τον βρήκαν νεκρό μέσα στο αμάξι που πήρε κρυφά από τους γονείς του; Με μια μεταλλική λαβή στο χέρι, στο πίσω κάθισμα, τρομαγμένο, μαζεμένο το κορμί του σε μια γωνιά, γιατί δεν μπορούσε να δραπετεύσει από το όχημα που έχασε τον έλεγχο του και έπεσε μέσα στην θάλασσα.
Σε έχει ξυπνήσει εσένα ποτέ ο πατέρας σου για να σου πει πως η παιδική σου φίλη, το κορίτσι με το οποίο μεγαλώνατε μαζί κι ας ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη σου, ενώ ήταν πρωτοετής στο πανεπιστήμιο βρέθηκε νεκρή σε μια άκρη του δρόμου; Γιατί μπήκε στο αμάξι κάποιου μάγκα, που έτρεχε, εκείνη δεν φορούσε ζώνη και σκοτώθηκε ακαριαία.
Σε έχει ξυπνήσει εσένα ποτέ ο αδερφός σου τα ξημερώματα για να σου πει πως το μικρό σας πρώτο ξαδερφάκι, εκείνος που λίγες μέρες πριν σε είχε βοηθήσει να στολίζεις την εκκλησία για την βάφτιση του παιδιού σου, πέθανε πριν λίγο; Έτρεχε και γύρισε το αμάξι. Έτρεξαν οι φίλοι του που ήταν λίγο πιο πίσω να τον ψάξουν στα συντρίμμια, του φώναζαν δυνατά να ξυπνήσει αφού τον βρήκαν, τρομαγμένοι. Δίχως να μπορούν να κατανοήσουν την τόσο ξαφνική μετάβαση από την ζωή, στον θάνατο, μπροστά στα μάτια τους.
Έχεις βρεθεί ποτέ στην θέση να σου λέει ο αδερφός σου, πρέπει να πάω να το πω στην μάνα του; Πρέπει να την πάω κοντά του. Και κουράγιο να μην υπάρχει. Μα να βρίσκεται από κάπου ξαφνικά σαν να περίσσευε.
Σε έχει ξυπνήσει ποτέ η θεία σου για να σου πει, τρέχα, το παιδί μου, το μικρό μας, πάλι τράκαρε; Ξανά ήπιε πολύ, έχασε τον έλεγχο και δεν μας λένε πως είναι. Και αφού μάθεις πως αυτός ζει, απλά να τρέχεις να τον αγκαλιάζεις, συγχωρόντας τα του όλα. Γιατί αυτός είναι ακόμα ανάμεσα μας και ας φλερτάρει επίμονα με τον θάνατο.
Όπως όλοι εκείνοι οι νέοι που νομίζουν πως ο θάνατος δεν τους αφορά.
Και βρίσκονται κάθε τόσο να κείτονται στις άσφαλτους της Κρήτης, της Αττικής, της Ελλάδας ολάκερης.
Δεν θέλω να με ξυπνήσει ποτέ ξανά κανείς να μου πει για τέτοιον θάνατο.
Πέφτω για ύπνο και κάπου στο μυαλό μου παραμονεύει ο φόβος αυτός.
Και εσύ που νομίζεις πως όλα αυτά φαντάζουν ξένα, μακρινά από εσένα, κάνεις λάθος.
Έτσι νομίζα και εγώ, έτσι και ο κάθε ένας μέχρι να σου συμβεί.
Όχι άλλες μάνες δίχως παιδιά για το αλκοόλ και την μαγκιά.
Κάθε ψυχή, όπως ο Γιώργος μας αυτός ο άγγελος που βρέθηκε για λίγο στην γη, αφού ολοκληρώσει το ταξίδι της και επιτελέσει τον σκοπό της, αναχωρεί. Σαν να αποτελεί βαθύτερη επιλογή της ψυχής. Συχνά με τρόπους που αποτελούν διδαγματα για εκείνους που αφήνουν πίσω τους. Ώστε να μάθουν, να αναπτυχθούν, να βελτιωθούν και να τους ωθήσουν να κατανοήσουν βαθύτερες αλήθειες.
Ας διδαχθούμε…Ας βελτιωθούμε…Ας διαμορφωθεί πιο σωστή η οδική παιδεία…Μπορούμε!
Διαβάστε επίσης
