Τα χρόνια περνάνε απίστευτα γρήγορα. Δεν είναι δυνατό να αποτρέψεις τον χρόνο να κυλάει
ασταμάτητα… Ούτε επιστρέφει ποτέ πίσω.
Είναι κάποιες αναμνήσεις που κρύβουμε βαθιά μέσα μας, αναμνήσεις που μας χάρισαν
άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, μας φρόντισαν και μας πρόσεχαν, όταν η μαμά ήταν στη
δουλειά, ή όταν ο μπαμπάς είχε υποχρεώσεις.
Ο παππούς και η γιαγιά μας. Άνθρωποι ανεκτίμητοι.
Μεγαλώνοντας, παρατηρώ ότι τους φέρνω όλο και πιο συχνά στη θύμηση μου. Κάτι
τέτοιο συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουμε, χάνουμε την παιδικότητα μας και “ξεχνάμε”
πάντα τείνουμε να θυμόμαστε εκείνες τις μέρες που ήταν γεμάτες από παιχνίδι, ξεγνοιασιά και
αγκαλιές … Σφιχτές αγκαλιές.
Ήταν εκείνοι που θα σε έπαιρναν από το σχολείο και θα σου είχαν έτοιμο το μεσημεριανό
φαγητό. Σαν τη γιαγιά δε μαγειρεύει κανείς! Πάντα θα έβαζε τεράστια ποσότητα στο πιάτο και θα
σου έλεγε να το φας όλο, ειδικά αν ήταν φακές ή σπανακόρυζο τα οποία δεν εκτιμούσες ιδιαίτερα,
αλλά επειδή ήταν από εκείνη ποτέ δεν έμεναν… Το ψυγείο γεμάτο χυμούς, σοκολατάκια και
“μικρές μερίδες επιβίωσης” για τη λιγούρα που ως μικρό παιδί δύσκολα μπορούσες να
κατευνάσεις… Η γιαγιά πάντοτε σε έπνιγε στις αγκαλιές και τα φιλιά, ποτέ δε σε χόρταινε. Και
όταν έπρεπε να φύγεις πάντα σου έδινε μια λιχουδιά να σε συνοδεύει μέχρι να φτάσεις σπίτι…
Από την άλλη πλευρά ο παππούς… Γεμάτος ενέργεια, έτοιμος να σου κάνει όλα τα χατίρια, να
παίξει μαζί σου, να σου μεταλαμπαδεύσει λίγες από τις άπειρες γνώσεις που έχει και φυσικά να
σου διηγηθεί ιστορίες από την λαμπρή εποχή της νιότης του… Και όταν μαλώνατε, γινόταν με τον
πιο γλυκό τρόπο. Στο τέλος το μετάνιωναν πιο πολύ από εσένα που σου φώναξαν και σου έδιναν
το πιο γλυκό τους χαμόγελο και την πιο μεγάλη αγκαλιά. Η γιαγιά και ο παππούς είναι πάντα
μέσα μας. Μας καμαρώνουν και μας αγαπάνε όπου και αν βρίσκονται. Είναι πάντα περήφανοι για
εμάς… Ικανοποιημένοι για εμάς.
Και εμείς, αντανακλούμε τον τρόπο που μας μεγάλωσαν, τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες μας
ανέθρεψαν. Τα ταλέντα που μας χάρισαν και το πόσα πράγματα μας έμαθαν. Είναι και θα είναι
πάντα το οξυγόνο μας, όπως και εμείς ήμασταν για εκείνους τα πάντα.
Και όταν δυστυχώς χαθεί η μάχη με τον χρόνο το αντιλαμβανόμαστε αργά, καθώς όλα τα
θεωρούμε δεδομένα. Δεν είναι όμως έτσι. Οφείλουμε να αγκαλιάζουμε σφιχτά όποιον αγαπάμε.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού, προσοχής, αγάπης… Είναι καθήκον μας να τους
προσέχουμε σαν τα μάτια μας και να τους αγαπάμε. Μας προσέφεραν τόσα πράγματα τα οποία
μόνο σε βάθος χρόνου εκτιμάμε και καταλαβαίνουμε. Στιγμές που ποτέ δεν χάνονται και ας μη
θυμόμαστε πολλές. Θυμόμαστε εκείνες που μας σημάδεψαν και ρίζωσαν μέσα μας.
Και εκεί θα παραμείνουν…
-Κολλάρου Παναγιώτα
newside.gr
Διαβάστε επίσης
