Νόμος της Έλξης

Νόμος της Έλξης: Είναι αυτός ο Νόμος πραγματικά Συμπαντικός;


Photo by Flickr

Υπάρχει ένας συμπαντικός νόμος, ο Νόμος της Έλξης, ο οποίος λέει ότι όλοι έχουν την ικανότητα να ελκύουν πράγματα με τις σκέψεις τους και τη θέλησή τους. Σύμφωνα με αυτόν, αν οι σκέψεις μας είναι αρνητικές, τότε ελκύουμε άσχημα πράγματα και αν οι σκέψεις μας είναι θετικές, ελκύουμε καλά πράγματα.

Το ερώτημα που μπορεί να προκύψει είναι αν αυτός ο νόμος είναι πράγματι συμπαντικός. Τι θα μπορούσε να βρίσκεται πέρα από το Νόμο της Έλξης;

Η υπόσχεση του Πασπαρτού

Αυτό το απόσπασμα είναι από το φυλλάδιο του μαθήματος του Νόμου της Έλξης:

«Για όποιον θέλει να κάνει κάτι για να βελτιώσει τη ζωή του, τα υπέροχα νέα είναι ότι είναι πιθανό να πετύχει ό,τι πραγματικά θέλει, οποιαδήποτε στιγμή. Η επιλογή είναι αποκλειστικά δική μας. Ο καθένας είναι ικανός να το κάνει, μαθαίνοντας και εξασκώντας την κατάλληλη μέθοδο. Θα ήθελα να φανταστείτε μια σιδερένια πόρτα. Είναι μια βαριά πόρτα, δύσκολο να την ανοίξει κάποιος. Σας κρατάει εκεί που δε θέλετε να βρίσκεστε καθόλου. Φαίνεται, ωστόσο, ότι μια μέρα η πόρτα θα ανοίξει, και όταν συμβεί αυτό, μπορεί να βιώσετε την ελευθερία που μέχρι τώρα μπορούσατε μόνο να την ερμηνεύετε. Στα όνειρά σας ζείτε εκεί που θέλετε να είστε. Μπορείτε να πιείτε από το κύπελλο των χαρών μέχρι να αδειάσει και μπορείτε να αποκτήσετε το εισόδημα που πιστεύετε ότι αξίζετε ειλικρινά, που σημαίνει ότι μπορείτε να ζήσετε όπως επιθυμείτε! Το μάθημα, σας προσφέρει μια ευκαιρία. Ας ανοίξουμε την πόρτα μαζί και μόλις το κάνουμε, ένας νέος κόσμος, γεμάτος με ευκαιρίες και υποσχέσεις θα ανοιχτεί μπροστά μας. Θα λάβετε μια απάντηση στην ερώτησή σας γιατί μέχρι τώρα δεν ζούσατε στον πλούτο που ξέρετε τόσο καλά ότι αξίζετε».

Κινούμαστε βιαστικά. Αλλά προς τα που;

Ολόκληρη η ζωή μας είναι μια βιασύνη. Κυνηγάμε τις επιθυμίες μας και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Ελκόμαστε από το χρήμα, τη δύναμη, το κύρος, μια ευεργετική χαρούμενη ζωή. Όλα αυτά τα ψέματα που είναι κρυμμένα πίσω από την πανίσχυρη σιδερένια πόρτα που ορθώνεται μπροστά μας. Αλλά τώρα μας έχει δοθεί το πασπαρτού με το οποίο θα πετύχουμε όλους τους στόχους μας, επειδή θα είμαστε ικανοί να ανοίξουμε την σιδερένια πόρτα. Με την επιδέξια χρησιμοποίηση του νόμου της έλξης θα είμαστε ικανοί να πετύχουμε οτιδήποτε περιμέναμε τόσο καιρό. Οτιδήποτε επιθυμούμε κείτεται μπροστά στα πόδια μας.

Ωστόσο, συνιστούμε να αναλογιστούμε τα ακόλουθα, πριν βιαστούμε να βάλουμε το πασπαρτού μας στην κλειδαριά της σιδερένιας πόρτας:

  • Γιατί πρέπει να ορμήσουμε ολοκληρωτικά προς όλα αυτά τα πράγματα;
  • Είναι πραγματικά η ελευθερία ένας νέος κόσμος γεμάτος με υποσχέσεις, που μας περιμένει πίσω από την σιδερένια πόρτα;

Τι παραμονεύει πίσω από αυτή την ισόβια βιασύνη; Τι μας κάνει να ζούμε διαρκώς έχοντας στο μυαλό μας τη σημασία των στόχων μας;

Ωθούμενοι από τις φιλοδοξίες μας, κυνηγάμε διάφορους στόχους κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Λαχταράμε κάτι συνεχώς. Πάντα θέλουμε να πετυχαίνουμε κάτι. Αυτή η αδιάκοπη ορμή προκαλείται από το φόβο μας ότι δεν είμαστε ακόμα αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο, θα θέλαμε να ήμασταν καλύτεροι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, ακόμα πιο πλούσιοι από ότι είμαστε τώρα.

Όλοι τρέφουν μια ιδανική εικόνα για το τι θέλανε να είναι. Το μυαλό προβάλλει αυτή την ιδανική εικόνα στο μέλλον και αποκαλύπτει τον τρόπο που οδηγεί σε αυτή. Αλλά αυτή η εικόνα απαιτεί μια διαρκή βιασύνη, στρες, άγχος και ανησυχία στη ζωή του πνευματικού Αναζητητή. Καθώς τίποτα δεν μας δίνεται ελεύθερα, πρέπει να μοχθήσουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Και τώρα ιδού το πασπαρτού για να το χρησιμοποιήσουμε. Θα εξαλείψει όλο το άγχος και θα βάλει ένα τέλος στην αδιάκοπη βιασύνη. Ο νόμος της έλξης μας το προσφέρει αυτό.

Αλλά ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε το πασπαρτού και εφαρμόσουμε την ιδανική εικόνα του εαυτού μας, η αίσθηση της ικανοποίησης δεν διαρκεί πολύ, καθώς υπάρχουν τόσοι πολλοί άλλοι στόχοι στη ζωή, και έτσι δημιουργούμε άλλο στόχο, ακόμα πιο φιλόδοξο, μιας και υπάρχουν τόσοι πολλοί τομείς στη ζωή στους οποίους δεν ήμασταν και τόσο πετυχημένοι.

Με αυτό τον τρόπο κυνηγάμε τους στόχους μας μέχρι το θάνατο, όταν πια συνειδητοποιούμε πόσο ανούσιο ήταν το όλο θέμα. «Αλλά γιατί είναι ανούσιοι αυτοί οι στόχοι;», αρχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε αμέσως. Η διαμαρτυρία προκαλείται από τη βαριά φύση των μορφών και των σχημάτων, καθώς στον κόσμο τους κάθε μορφή και σχήμα είναι υποκείμενα στην αέναη αλλαγή. Οτιδήποτε ελκύουμε σε εμάς με το πασπαρτού, θα το χάσουμε, μιας και όλοι φεύγουν από αυτόν τον κόσμο με άδεια χέρια. Όλοι αυτοί που κυνηγούν τους στόχους τους ζουν στην περίοδο του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτή τη διαδικασία και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται πλέον να γίνουμε κάτι καινούργιο, καθώς όλοι κατέχουμε όλα τα χαρακτηριστικά που κυνηγούσαμε μέχρι τώρα στα όνειρά μας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μετατοπίσουμε την συνειδητή μας προσοχή που βρίσκεται σε εγρήγορση, από το Εγώ στο κέντρο.

Τι περιμένει πίσω από την Πόρτα;

Αυτή ίσως και να μην είναι καν η σωστή ερώτηση. Η σωστή ερώτηση είναι πιθανώς «Γιατί χρειαζόμαστε μια πόρτα;» Ποιος τη δημιούργησε και ποιος μας αποτρέπει από το να φτάσουμε σε αυτά που είναι τόσο σημαντικά για εμάς, όπως για παράδειγμα η ελευθερία;

Μια ματιά στη βιασύνη μας, αποκαλύπτει ότι υπάρχει η θέληση να γίνουμε κάτι άλλο πίσω από αυτό. Η ιδέα ότι πρέπει να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, ωστόσο, δεν είναι δική μας. Δεν την επινοήσαμε εμείς. Μας μεταβιβάστηκε από την κοινωνία στην οποία γεννηθήκαμε.

Οι γονείς μας και αργότερα οι διάφοροι δάσκαλοι δεν μας αποδέχτηκαν έτσι όπως ήμασταν. Από τις πιο πρώιμες στιγμές μας προσπαθούν να μας διαμορφώσουν ώστε να ταιριάζουμε με τις προσδοκίες τους και εκείνες ολόκληρης της κοινωνίας.

Για να ταιριάξουμε στα καλούπια τους, οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας, δημιούργησαν την σιδερένια πόρτα και μας κράτησαν μακριά από οτιδήποτε στην παιδική μας ζωή δεν ταίριαξε με τις προσδοκίες τους.

Για αυτό το λόγο με την πάροδο των χρόνων γινόμαστε καθαρές απομιμήσεις αντί για ανεξάρτητα ανθρώπινα όντα. Για αυτό το λόγο η ελευθερία της ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας σύμφωνα με τους δικούς μας κανόνες, μας έχει αφαιρεθεί.

Και τώρα, με το πασπαρτού του νόμου της έλξης, η σιδερένια πόρτα έχει ανοιχτεί, και μπορούμε να επανακτήσουμε την χαμένη μας ελευθερία. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και πιστεύουμε ότι όλος ο κόσμος έχει ανοίξει για εμάς και ότι έχουμε δυνατότητες τις οποίες μπορούσαμε να ονειρευόμαστε μόνο.

Το ερώτημα είναι, τι μπορούμε να κάνουμε με την ελευθερία. Αλίμονο, η γενική εμπειρία είναι ότι οι περισσότεροι Περιπλανώμενοι αρχίζουν να χρησιμοποιούν αυτή την ελευθερία ως απομιμήσεις μόνο, για σκοπούς που οι γονείς και οι δάσκαλοι πίστευαν ότι είχαν να κάνουν με την ελευθερία. Με αυτό τον τρόπο, έλκουμε κάθε πράγμα που προηγουμένως μας δινόταν σε μικρή ποσότητα: Χρήματα, δύναμη και μια ποικιλία διασκέδασης. Πετυχαίνουμε τους στόχους που κυνηγούσαμε μέχρι τώρα.

Αλλά αυτή η πορεία, όπως είδαμε και προηγουμένως, μας οδηγεί στην καλύτερη περίπτωση στην αναγνώριση της ματαιότητας αυτής της ελευθερίας. Μόνο η συνειδητοποίηση του παραλογισμού της καθημερινής σύγκρουσης στον κόσμο των σχημάτων και τον μορφών, μας φέρνει πραγματική ελευθερία, η οποία είναι η ελευθερία της ολοκλήρωσης της ταύτισης με σχήματα και μορφές.

Ο Νόμος της Ενότητας είναι το πραγματικό πασπαρτού

Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι το πασπαρτού και η σιδερένια πόρτα δεν είναι αληθινά, τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς μπορούμε να βρούμε την αλήθεια; Υπάρχει ένα αληθινό πασπαρτού για όλα, για να ανοίξει η πόρτα της Πραγματικότητας;

Ναι, αυτό το πασπαρτού υπάρχει και είναι ίδιο με την πραγματική κατάσταση της ύπαρξης. Αυτή είναι η κατάσταση της Αγνής Συνειδητοποίησης, ελεύθερης από ταυτότητες. Η κατάσταση της Παρατηρητικής Παρουσίας.

Η κόλλα που αποκοιμίζει αυτή την Γνήσια Συνειδητοποίηση και τη δένει με σχήματα και μορφές, είναι η δραστηριότητα του μυαλού. Το μυαλό κρίνει και κατηγοριοποιεί τα πάντα και τους πάντες, κατατάσσοντάς τα/τους σε κατηγορίες καλών, κακών και ουδέτερων. Αν καταδικάζουμε ή αν μας αρέσει κάποιος ή κάτι, το έχουμε κατατάξει κάπου με την γνώμη μας και τα συναισθήματα που μας έρχονται εξαιτίας του. Όταν θεωρούμε κάτι ουδέτερο, το βάζουμε στο «μπορεί να μας φανεί χρήσιμο αργότερα» κουτί, το οποίο είναι επίσης ένας τρόπος αναγνώρισης.

Στην κατάσταση Παρατηρητικής Παρουσίας, όταν είμαστε παρατηρητές, είμαστε ελεύθεροι από την επιθυμία να ταυτιστούμε με σκέψεις και συναισθήματα. Δεν κρίνουμε πια τα πράγματα, δεν κατηγοριοποιούμε πια και δεν παλεύουμε με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Αντιθέτως, τα παρατηρούμε ως μάρτυρες όταν εμφανίζονται, μένουν για λίγο εκεί και τελικά εξαφανίζονται. Κάνουν τον χορό των μορφών και των σχημάτων στον χώρο της Συνειδητοποίησης, που στην πραγματικότητα είμαστε εμείς.

Ο Νόμος της Ενότητας. Αυτό είναι το πασπαρτού που ανοίγει όλες τις κλειδαριές!

Διαβάστε επίσης


To Top