Αγάπη, έρωτας ή ενθουσιασμός; Συχνά νοιώθουμε αυτό το φτερούγισμα στο στομαχάκι μας, που μας προειδοποιεί ότι αισθανόμαστε μια έλξη προς ένα άτομο. Πότε όμως αγαπάμε και πότε απλά ενθουσιαζόμαστε; Ας βάλουμε τα γεγονότα σε μια σειρά… Στον ενθουσιασμό είμαστε προσκολλημένοι στο άτομο, σχεδόν εξαρτημένοι, χαιρόμαστε με την παρουσία του, αισθανόμαστε να πετάμε στο άγγιγμα ή στο βλέμμα του. Στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει καν τι αισθάνεται το άλλο άτομο, εάν είναι καλά, εάν χρειάζεται κάτι και πώς μπορούμε να του χαρίσουμε χαμόγελα, παρά μόνο εάν αυτά τα χαμόγελα μας αφορούν και θα παίξουμε ουσιαστικό ρόλο στο σχηματισμό τους. Μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε τις εντυπώσεις του με οποιονδήποτε τρόπο και να βρισκόμαστε στο οπτικό του πεδίο ανά πάσα στιγμή. Ναι, τον λες και εμμονή τον ενθουσιασμό! Δεν δεχόμαστε με τίποτε την ήττα, επιμένουμε με κάθε τρόπο στη συχνή επικοινωνία, κάνουμε σκηνικά δακρύβρεχτων παραστάσεων σε ένα πιθανό αποχωρισμό και εμμένουμε να επιμένουμε να καλύψει με την παρουσία του τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας. Εδώ φίλοι μου είμαστε είτε καψούρηδες, είτε ενθουσιασμένοι… Πότε λοιπόν αυτό το φτερούγισμα δεν είναι κάτι απλό, αλλά ονομάζεται αγάπη;
Αυτό το πολυσυζητημένο συναίσθημα, το πιο δυνατό από όλα, σπάνια μας βρίσκει και το βρίσκουμε… Έχει γίνει το ακριβότερο και σπανιότερο είδος «δώρου» που μπορεί να μας χαρίσει η ζωή. Αυτό λοιπόν το αγνό συναίσθημα, το χαρακτηρίζει κάτι που δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί ένας άνθρωπος, η έλλειψη εγωισμού. Αλλά ας ξεκινήσουμε με τα απλά. Όταν αγαπάς, νοιάζεσαι. Από μακριά, από δίπλα, δεν έχει σημασία. Εκείνο το χαμόγελο θέλεις να το βλέπεις και ας μην είσαι πάντα η αιτία. Αισθάνεσαι πραγματικά την ανάγκη να είναι ο άλλος καλά και ας μην είσαι ο λόγος. Καλά στην υγεία του, καλά με το σώμα του, καλά με τα συναισθήματά του. Παραμερίζεις εγωισμούς και ανοίγεις διάπλατα την πόρτα στο άτομο, εάν κάποια στιγμή αποφασίσει ότι είναι πιο ευτυχισμένο μακριά σου, χωρίς να του δημιουργήσεις άσκοπες τύψεις με κλάματα, επιμονή και λόγια που θα το πληγώσουν ή ακόμα χειρότερα θα το σημαδέψουν μια ζωή. Το βοηθάς να πετύχει στόχους, ιδέες και επιθυμίες. Αγκαλιάζεις τα σκοτάδια του, γιατί όλοι έχουμε σκοτάδια, χωρίς να κρίνεις και να κουνάς το δάκτυλό σου.
Αγκαλιάζεις κάθε του μέρα και σέβεσαι κάθε διάθεση και ελάττωμα, αρκεί να μην προσβάλλουν την αξιοπρέπειά σου, γιατί ξέρεις πως πρέπει να αγαπάς και τον εαυτό σου. Και εάν τελικά αυτά τα ελαττώματα δεν σου κάθονται και σε πληγώνουν, ανοίγεις αθόρυβα τη πόρτα και βγάζεις έξω από τη ζωή σου την αγάπη σου. Χωρίς εντάσεις, χωρίς καν προειδοποίηση. Εκεί που αγαπάς, την βάζεις αθόρυβα την τελεία σου. Για να μην πέσει βαριά στο αντικείμενο της αγάπης σου! Άλλωστε να θυμάσαι πως οι πόρτες που κλείνουν οριστικά, δεν κάνουν ποτέ θόρυβο! Ακόμα και αν αποδείξει έμπρακτα το άτομο πως δεν μπόρεσε να σεβαστεί το σπανιότερο δώρο, την αγάπη σας! Άλλωστε σε αυτό το σπάνιο συναίσθημα δεν ταιριάζει κανένα παρακάλιο, καμία πίεση. Χάνει κάτι από την αγνότητά του και κάτι από την άσπιλη περηφάνια του!
Γεωργία Σοφοκλέους
Σύμβουλος Ψυχικής υγείας
Professional Counseling & Life Coach εφήβων και ενηλίκων
Πηγή: gynaikaeimai.com
Διαβάστε επίσης
