Γράφει ο Αθανασιος Στεργιου
Τους τελευταίους μήνες πάρα πολλές συζητήσεις και συναντήσεις γίνονται γύρω από μία συγκεκριμένη θεματολογία, και είναι γεγονός: Δεν το περνάς μόνη σου, δεν το περνάς μόνος σου.
Η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα υψηλής έντασης και με ένα κυκλώνα ενέργειας που μας αναγκάζει να στραφούμε προς τα μέσα.
Σχέσεις, φιλίες, δουλειές, υγεία, όλα φαίνεται να κλονίζονται. Και πραγματικά κλονίζονται. Οτιδήποτε δεν είναι συμβατό με την εσωτερική μας αλήθεια, έχει μετρημένες μέρες μέχρι να φύγει από την πραγματικότητα μας. Αυτό περιλαμβάνει και εμάς τους ίδιους. Από κομμάτια μας, μέχρι το σύνολο… Είναι αρκετά τα δεινά που θα μας χτυπήσουν την πόρτα, αν δεν το έχουν κάνει ήδη…
Λόγω της ταχύτητας των κοσμικών γεγονότων, καθώς και της επιτακτικής ανάγκης για αναβάθμιση προς μια περισσότερο συλλογική τεταρτοδιαστατική / πεμπτοδιαστατική συνείδηση (τέταρτο κέντρο – καρδιάς), ο χρόνος πλέον είναι πιεστικός.
Δεν αρκεί απλά να συγχρονιστούμε με τα θετικά που συμβαίνουν στον πλανήτη, ρεαλιστικά αν γυρίσουμε το εσωτερικό μας βλέμμα πίσω από τις γραμμές είναι ξεκάθαρο πως αυτή η γη, με την ενέργεια από το σύνολο της ανθρωπότητας που κυματικά εκπέμπεται, έσω και έξω της, η κατάσταση τείνει να ξεφύγει προς το μη αναστρέψιμο.
Η γη είτε σαν Γαία – οντότητα είτε σαν φύση και συλλογικός οργανισμός, έχει ξεκινήσει να ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό της σύστημα, είτε αυτό λέγεται φυσικές καταστροφές είτε αυτό λέγεται ενεργειακές εκπομπές, συχνότητες, γεωμαγνητισμός. Και σε μία φωτιά, δεν υπάρχουν διακρίσεις, τα χλωρά καίγονται με τα ξερά. Συλλογικά βέβαια δε χρειαζόμαστε βοήθεια για την αυτοκαταστροφή, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού λειτουργεί κατωδιαφραγματικά, κοινώς με αυτοματισμούς που σχετίζονται με τραύματα, κατώτερα συναισθήματα και νόηση, συμφέρον, εγωισμό, απληστία και ό,τι συνεπάγεται από τις λεγόμενες κατώτερες δονήσεις ύπαρξης.
Αναγκαστικά λοιπόν, πρέπει να στραφούμε εσωτερικά σε ένα πρώτο επίπεδο και άμεσα. Να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι πραγματικά έχει αξία, τι λανθασμένες πεποιθήσεις τραύματα και μηχανισμούς έχουμε που δεν μας εξυπηρετούν. Και τελικά να δούμε την εσωτερική μας αλήθεια, ποιοι είμαστε, και ποιοι είμαστε προορισμένοι να είμαστε ερχόμενοι σε πλήρη σύνδεση και αληθινή επαφή μέσω αυτογνωσίας αγάπης και θεραπείας με τον πυρήνα μας.
Παλαιότερα υπήρχε μια πολύωρη ανάλυση σε βίντεο από μια διάλεξη για το ημερολόγιο των Μάγιας που μηδένιζε, σε συσχετισμό με τις μέρες Δημιουργίας κατά την Βίβλο. Αυτό που ήταν αξιοσημείωτο σε αυτή την ανάλυση, ήταν ο γεωμετρικός ρυθμός με τον οποίο οι περίοδοι μίκραιναν, σταδιακά από δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι λιγότερο από δεκαετία στην τωρινή εποχή μας, καθώς η ενέργεια μεταπηδούσε επίπεδα από το ατομικό (μονοκύτταρος οργανισμός) προς το υπερ-συλλογικό (γαλαξιακή συνείδηση).
Σε κάθε περίοδο, ότι δεν εναρμονιζόταν με την εκάστοτε ενέργεια, δεν μπορούσε να επιβιώσει και να προχωρήσει.
Αυτό συνέβαινε είτε στο φυσικό πεδίο όπως αυτό που βιώνουμε τώρα, είτε σε κβαντικές παράλληλες πραγματικότητες, οι οποίες δεν επικοινωνούν (ή δε ξέρουμε αν και με ποιον τρόπο).
Σε δεύτερο λοιπόν επίπεδο, αν καταφέρουμε και ευθυγραμμιστούμε με την αληθινή μας υπόσταση, τότε και μόνο θα μπορέσουμε να δούμε κάτι το οποίο είναι μονόδρομος, μια συλλογική συνείδηση. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το “αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν”, αγκαλιάζοντας οτιδήποτε έξω από μας εφόσον κατανοήσουμε την αλληλοεξάρτηση και σύνδεση όλων: από συνανθρώπους, ζώα, μέλισσες, ατμόσφαιρα, νερό, φύση.
Ένα από τα παρήγορα είναι πως, απ’ ότι “λένε”, οι αναβαθμισμένες συνειδήσεις έχουν πολύ ισχυρότερη επιρροή από ότι εκείνες κατώτερων δονήσεων. Που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να μετατραπεί το 100% των δισεκατομμυρίων, αλλά σίγουρο όχι μόνο και η κρίσιμη μάζα των 144 χιλιάδων πλανητικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
– Να κατανοήσουμε εφόσον ταυτιζόμαστε με αυτή την κατάσταση το πως έχουν τα πράγματα
– Να κατανοήσουμε πως το να φύγουμε από τις κατώτερες εγωικές μας λειτουργίες είναι προς το συμφέρον μας έως και σε βαθμό επιβίωσης, η πληρότητα έρχεται μετά
– Να κατανοήσουμε πως τα εγώ μας και οι μηχανισμοί άμυνας των σκεπτομορφών που έχουμε δημιουργήσει (συμπεριλαμβανομένου και του πονοσώματος κατά Έκχαρτ Τόλε) σαν συμβιωτικά θα αντισταθούν με κάθε τρόπο για την επιβίωσή τους, και λόγω ταύτισης θα νομίζουμε πως είμαστε εμείς
– Να κατανοήσουμε πως ο άνθρωπος δεν θα είναι το τελευταίο ον που θα μείνει όρθιο, και η πολυτέλεια της ελεύθερης βούλησης αν δεν αξιοποιηθεί υπο το πρίσμα ανώτερων αξιών και αρετών θα οδηγήσει στην ανακύκλωση ημών. Δεν χρειάζεται καμία προφητεία να το επιβεβαιώσει.
– Να κάνουμε αυτοσκοπό την βελτίωση και αναβάθμισή μας
– Να ακτινοβολήσουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο στους γύρω μας σαν φάροι παρέχοντας αλληλοβοήθεια με ερεθίσματα αγάπη πίστη και έμπνευση, ώστε όλο και περισσότεροι να “δουν” και να προχωρήσουν κι εκείνοι, και όλοι μαζί παράλληλα
– Να μοιραστούμε τη γνώση απλόχερα και χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Όταν δεν το περιμένουμε, μόνο τότε θα έρθει ωφέλιμα
– Να πιστέψουμε και να δούμε πως υπάρχουν κι άλλοι σε αυτή τη διαδρομή, γιατί σίγουρα δεν είμαστε μόνοι
– Να εστιάσουμε σε ότι μας ενώνει και όχι σε ότι μας χωρίζει όπως κάναμε ως τώρα
– Να φροντίσουμε την φύση με όποιο τρόπο μπορούμε στο κομμάτι που μας αναλογεί
Δεν έχουν σημασία σε αυτή την πορεία οι πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις. Σϊγουρα κάποιες ενέργειες και εγρηγορότα είναι βοηθητικά, αλλά αυτό είναι στον καθένα να επιλέξει τι του ταιριάζει.
Οι παραπάνω κατευθύνσεις είναι συγκλίνουσες προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, με την οποία όλες οι διαδρομές είναι σύμφωνες, και πάνω σε αυτό πρέπει να εστιάσουμε.
Η πρόταση λοιπόν είναι να στραφούμε άμεσα μέσα μας, να βοηθήσουμε τους γύρω και το περιβάλλον μας με όποιο τρόπο μπορούμε, και να πιστέψουμε πως τόσο εμείς, όσο και όλοι μαζί, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όπου στρέφεται ο νους και η ενέργεια μας, αυτή τη δόνηση θα εκπέμπει και αυτή την πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα θα μαγνητίσει. Όλα ήταν, είναι, και θα είναι στο χέρι μας. Πλέον δεν υπάρχουν ιδιαίτερα περιθώρια αναβλητικότητας.
Έστω και αργά, όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά, ας γυρίσουμε επιτέλους προς την σωστή κατεύθυνση. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω, αυτή τη φορά με το σωστό πρόσημο. Και ασφαλώς παρευόμενοι με την πίστη και γνώση, πως κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε, θα τα καταφέρουμε, είτε σε αυτή, είτε σε μια παράλληλη πραγματικότητα…
Διαβάστε επίσης
