Πρωί. Μόλις έχω ανοίξει τα μάτια μου και νοιώθω λες και έχω μια τρικυμία μέσα μου. Πάλευα με τα κύματα των σκέψεων μου όλο το βράδι. Όσο και αν προσπαθώ να μην σε σκέφτομαι όλη μέρα κάνοντας διάφορα, τρύπωσες πάλι στα όνειρα μου.
Τα μάτια μου βουρκώνουν και τα πρώτα δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στα μάγουλα μου.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ και ας αρνούμαι να το αποδεκτώ. Πονάω μέσα μου και ας το καμουφλάρω με ένα χαμόγελο και λίγο μακιγιάζ.
Θυμάμαι να χώνομαι στην αγκαλιά σου και από γυναίκα να γίνομαι το μικρό σου κοριτσάκι. Ένοιωθα τόση ασφάλεια κρυμμένη εκεί μέσα. Ήμουνα το κορίτσι σου και εσύ ο άντρας μου.
Θυμάμαι όταν μου είπες αγάπη μου για πρώτη φορά. Είχα παγώσει ολόκληρη. Είχα χρόνια να το ακούσω από κάποιον που το εννοεί. Γιατί δεν το αμφέβαλα ποτέ αυτό. Τόλμησα και εγώ να το ξεστομίσω λίγο πιο μετά. Ήμουνα σχεδόν σίγουρη πως δε θα μπορούσα να ξαναγαπήσω. Αλλά ήρθες εσύ να ανατρέψεις όλες μου τις θεωρίες.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου τώρα. Πολύ. Είμαι θυμωμένη που δεν προσπάθησες όσο έπρεπε για εμάς.
Είπες πως έκανες τα ίδια λάθη και δεν άξιζες άλλη ευκαιρία. Ναι τα έκανες και ναι δεν την αξίζεις αυτό είναι αλήθεια. Και εγώ κουράστηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια. Λές και ζητιάνευα λίγες στιγμές μαζί σου. Ποτέ δεν σου ζήτησα κάτι παραπάνω. Ήθελα μόνο να είμαι το κορίτσι σου και εσύ ο άντρας μου. Να μ’ αγαπάς και να σ’αγαπώ.
Είπες να μην πούμε πολλά κλείνοντας. Να ηρεμίσουμε λίγο για να κρατήσουμε μια φιλική σχέση τουλάχιστο γιατί με θες να υπάρχω στη ζωή σου. Αλήθεια πώς γίνεται να παραμείνουν δύο άνθρωποι φίλοι μετά από ένα τέτοιο έρωτα; Μου είπες επίσης να προχωρήσω και να βρω κάποιον να με κάνει ευτυχισμένη όπως μου αξίζει.
Μου μοιάζει τόσο απίθανο να είμαι ευτυχισμένη μακριά σου. Μα θα το καταφέρω σιγά σιγά. Θα μαζέψω τα κομμάτια μου ακόμη μια φορά και θα προχωρήσω. Γιατί ρε φίλε αγαπάω εσένα αλλά αγαπάω και μένα.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, στη ζωή μου να μετράω παρουσίες και όχι απουσίες. Μετράω αυτούς που όσα δύσκολα και να ήρθαν αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν. Αυτούς που η αγάπη τους ήταν αρκετή δυνατή να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια.
Είμαι κάπου στη λογική που λέει ‘φτάνει ως εδώ’ και τη καρδιά μου να ουρλιάζει ‘σ ’αγαπάω, μου λείπεις’. Και ξέρεις κάτι; Δε λυπάμαι μόνο εμένα που έχω γίνει κομμάτια μέσα μου. Λυπάμαι και εσένα. Γιατί εμένα με άφησες να τρυπώσω μέσα σου έτσι ξέρω πως πονάς και εσύ. Δεν μιλάς. Με λόγια τουλάχιστο. Αλλά βλέπω παντού τα σημάδια που δείχνουν πόσο αναστατωμένος είσαι.
Νοιώθεις πως μου κάνεις καλό να με αφήνεις να φύγω για να μην με πονάς. Ποιος σου είπε πως η απουσία σου με πονά λιγότερο από τα λάθη σου…Και εσύ στα αλήθεια θα αντέξεις να δεις να μου κρατά κάποιος άλλος το χέρι;
Το ξυπνητήρι χτυπά, είναι ώρα να ξεκινήσει ακόμη μια μέρα. Σκουπίζω τα δάκρυα μου, ντύνομαι, πίνω καφέ και φοράω το πιο όμορφο μου χαμόγελο. Όχι γιατί δεν σ’ αγαπώ και δεν μου λείπεις.Αλλά αφού μάλλον εσύ δεν με αγαπούσες αρκετά για να είσαι εδώ μαζί μου, θα πρέπει να μάθω να πορεύομαι μόνη …
Μέχρι να βρεθεί αυτός που θα με αγαπάει τόσο που η ιδέα και μόνο του να υπάρχει χωρίς εμένα θα του φαντάζει αδύνατη!
Έγραψε η:
Διαβάστε επίσης
