Αν υπάρχει κάτι που μας δίδαξε η ζωή, είναι ότι πρέπει να μάθουμε να τελειώνουμε με ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, όμως, δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα στις πράξεις. Μ’αυτούς που καταντούν τοξικοί, που μας καταπιέζουν, που μας προσβάλλουν, που μας επιβάλλουν πράγματα και μας κριτικάρουν, που καταντούν ενοχλητικοί.
Σίγουρα έχουν περάσει κάποια πράγματα από το μυαλό μας διαβάζοντας τα πιο πάνω επίθετα. Σίγουρα, όλοι έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας με τις πιο πάνω τοξικές συμπεριφορές αλλά δε βρίσκουμε τη δύναμη να τελειώσουμε μαζί τους.
Γιατί; Επειδή συνήθως αυτά τα άτομα είναι στο πιο κοντινό μας περιβάλλον. Μπορεί να είναι οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, ένας κολλητός μας, η σχέση μας ή κάποιος που ερωτευτήκαμε. Άτομα που γενικά πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε, άτομα που αγαπάμε και άτομα που από μας, έχουν άπειρα συγχωροχάρτια και όλο το εκμεταλλεύονται.
Πρέπει να μάθουμε να τελειώνουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Χωρίς θυμό, χωρίς αισθήματα, χωρίς να περιμένουμε πια κάτι απ’αυτούς. Απλά να τελειώνουμε. Μπορεί να νιώθουμε ότι θα αφήσουν ένα μεγάλο κενό, όμως, στην ουσία θα ξαλαφρώσουμε από ένα μεγάλο βάρος που κουβαλούσαμε καιρό και δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε.
Κι αυτό το κενό θα αφήσει χώρο για ένα νέο κολλητό, για μια νέα σχέση, για μια νέα συνάδελφο. Θα προσέξουμε άτομα που δεν προσέχαμε πριν και θ’αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας.
Η αρνητική ενέργεια, οι χτυπητές κουβέντες, οι καβγάδες, τα νεύρα, τα υπερβολικά θέλω τους, η ασφυκτική στάση τους, η κριτική, η ειρωνεία και η κοροϊδία, το να μην είμαστε ο εαυτός μας, μας ρίχνουν ψυχολογικά, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να αγνοούμε κάποια πράγματα, όμως ο οργανισμός μας τα απορροφά σαν σφουγγάρι, δημιουργώντας ένα μεγάλο βάρος μέσα μας, που το κουβαλάμε όπου πάμε και το εξωτερικεύουμε κι εμείς με τη σειρά μας σε άλλους ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτε, μοιάζοντας στο τέλος στο τέρας που μισούμε.
Είναι, όμως, πάρα πολύ δύσκολο να βγάλουμε κάποιους ανθρώπους από τη ζωή μας ή να τους βάλουμε σε μια επιθυμητή μακρινή απόσταση, έτσι ώστε να μην μπορούν πια να μας πληγώνουν. Πολλές φορές λυπόμαστε ή νιώθουμε τύψεις, άλλες πάλι μας θολώνει το μυαλό ο έρωτας και η αγάπη και δικαιολογούμε τα πάντα.
Υπάρχει και μια μικρή ευθύνη στους άλλους που πάντα επιστρέφουν δήθεν αλλαγμένοι και μετανιωμένοι, για να καταλάβουμε μετά από λίγο καιρό ότι τίποτα δεν άλλαξε. Αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη για την οποιαδήποτε δυστυχία μας, την έχουμε πάντα εμείς.
Εμείς τους αφήνουμε να μας ρουφάνε το αίμα, εμείς τους αφήνουμε να περνάνε τα όρια και να μας συμπεριφέρονται άσχημα, εμείς είμαστε οι αδύναμοι.
Ας βρούμε, λοιπόν, τη δύναμη είτε με ψυχολογική στήριξη είτε ψάχνοντας μέσα μας, για να τελειώνουμε πραγματικά με τις τοξικές συμπεριφορές των ανθρώπων που δεν αλλάζουν, κόβοντας το κακό από τη ρίζα, βγάζοντάς τους από τη ζωή μας.
Πράξια Αρέστη – loveletters.gr
Διαβάστε επίσης
