«Θεέ μου, βοήθησε τη μανούλα μου να γίνει γρήγορα καλά και δεν θα ζητήσω ποτέ τίποτα άλλο» ή «ας με ευνοήσει η τύχη τώρα που τη χρειάζομαι και ας είναι μονάχα αυτή η φορά»
Σας έρχεται στο μυαλό κάποια τέτοια στιγμή στη ζωή σας που αντιμετωπίζατε κάποια εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία, που αν την ξεπερνούσατε θα νιώθατε ευγνώμονες έως και ευτυχισμένοι; Μια τέτοια στιγμή που τρέματε για την υγεία σας και την ζωή σας ή κάποιου αγαπημένου σας προσώπου, ώστε να υποσχεθείτε προς πάσα κατεύθυνση πως αν ξεπεραστεί η δυστυχία αυτή και μείνει πίσω στο χρόνο μονάχα σαν ανάμνηση από ένα κακό όνειρο, θα συνεχίζατε την υπόλοιπη ζωή χωρίς γκρίνιες και δυσανασχέτηση, αλλά με ευγνωμοσύνη, χαμόγελο και θάρρος. Τι συνέβη τελικά; Κρατήσατε την υπόσχεση σας;
Πριν πολλά χρόνια βρέθηκα και εγώ αντιμέτωπος με την δική μου ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Ήταν ένα μουντό και πνιγερό πρωινό που με βρήκε στο μπαλκόνι. Βουτηγμένο στην υγρασία και μπουχτισμένο έπειτα από μια ακόμη δύσκολη νύχτα. Μες τα νεύρα και την γκρίνια, πήρα μια βαθιά ανάσα από εκείνες που παίρνει κανείς έχοντας την ψευδαίσθηση πως μαζί με τον αέρα θα βγουν από μέσα του και όλα όσα τον βαραίνουν. Και φυσικά δεν έφυγε κανένα βάρος από μέσα μου. Όχι ακόμη…
Γιατί έτυχε να πάρω μια ανάσα λίγο πιο βαθιά απ’ ότι έπρεπε, με αποτέλεσμα να με επισκεφτεί για λίγα δευτερόλεπτα μια γλυκιά ζαλάδα, που ήταν όμως αρκετή να φέρει συνειρμικά στον νου μου μια άλλη πολύ χειρότερη ζαλάδα που είχα συναντήσει στον πρώτο χρόνο μετά το ατύχημα μου, όταν προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ενώ βρισκόμουν μέσα στο νοσοκομείο και μου κόπηκε η αναπνοή για κοντά ένα λεπτό. Τότε η ζαλάδα ήταν μονάχα η αρχή από ένα δύσκολο ταξίδι μερικών ατελείωτων δευτερολέπτων που ένιωθα τη ζωή να φεύγει από μέσα μου βασανιστικά, για να ακολουθήσει ένα παγωμένο σκοτάδι που με έφερε αντιμέτωπο με την παραδοχή ότι αυτό ήταν, κάπως έτσι έφτασε το τέλος
Και όμως μία νοσηλεύτρια, όσο εγώ έλειπα, είχε τρέξει να φέρει το μηχάνημα που θα με κρατούσε στη ζωή. Όταν το φως επέστρεψε και ανέπνεα ξανά, θυμάμαι να νιώθω ευτυχισμένος και να υπόσχομαι πως όσο αναπνέω ελεύθερα, δεν θα γκρινιάζω ποτέ για τίποτα. Είχα μάθει να εκτιμώ τα πάντα, ακόμη και το πιο αυτονόητο, την ανάσα. Και όμως δεν τήρησα την υπόσχεση μου όσο και αν το ήθελα. Αυτό συνειδητοποίησα το μουντό εκείνο πρωινό στο μπαλκόνι, όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά από τη γλυκιά εκείνη ζαλάδα. Κάτι όμως είχε αλλάξει
Κοιτούσα γύρω μου μαγεμένος και έβλεπα έναν κόσμο διαφορετικό απ’ ότι λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν. Είδα κάτι απτόητα σπουργιτάκια να ψάχνουν ανάμεσα στα μεγάλα κλαριά ενός φοίνικα να βρουν ότι είχε απομείνει από την φωλιά τους που καταστράφηκε από το πέρασμα της καταιγίδας. Οι σταγόνες τις βροχής έκαναν ουρά πάνω σε ένα μεγάλο φύλλο δέντρου και σαν σε τσουλήθρα από λούνα παρκ, έπαιρναν φόρα και πηδούσαν σαν μικρά παιδιά που παίζουν. Ο αέρας έδινε στα πάντα κίνηση και ζωή και άκουγα ξεκάθαρα τη μουσική που έπαιζαν τα πάντα γύρω μου καθώς υπάκουαν στον άνεμομαέστρο. Και φυσικά η υγρασία. Την μυρωδιά της την ξεχώριζα με λαχτάρα και το σώμα μου την αγκάλιασε σαν φιλαράκι από τα παλιά, από τα πολύ παλιά, τότε που στον πλανήτη μας δεν υπήρχε ακόμη ζωή και περιμέναμε από μερικά φύκια να δώσουν στην ατμόσφαιρα λιγάκι παραπάνω οξυγόνο.
Φυσικά και χαμογελούσα, και όχι, δεν είχα τρελαθεί. Απλά είχα θυμηθεί την υπόσχεση που είχα δώσει. Οι δυσκολίες της προηγούμενης βραδιάς έμοιαζαν ασήμαντες και σίγουρα ανίκανες να μου χαλάσουν άλλο τη διάθεση. Αυτό που είχα κάνει εκείνο το πρωί ήταν να θυμηθώ όλα όσα η καθημερινότητα, οι γρήγοροι ρυθμοί και τα προβλήματα την ζωής με είχαν ‘’αναγκάσει’’ να ξεχάσω. Την ευγνωμοσύνη.
Εκείνο το πρωινό λοιπόν είχα καταλάβει ότι υπάρχει τρόπος για να την δημιουργώ, για να την φέρνω στη ζωή μου κάθε φορά που την χρειάζομαι. Αυτό τον τρόπο μοιράζομαι μαζί σας σε ένα από τα κεφάλαια του νέου μου βιβλίου ‘’Η τέχνη της αισιοδοξίας’’, που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα και που είναι κομμάτι της δικής μου πρότασης για μία ρεαλιστική αισιοδοξία, που πιστεύω ότι έχει ως αναπόσπαστο κομμάτι της την ευγνωμοσύνη. Και όχι, δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει ευγνώμον κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής. Αλλά ναι, πιστεύω ότι μπορεί να επιλέξει να αυξήσει τις στιγμές που νιώθει ευγνωμοσύνη, ώστε να πλησιάσει περισσότερο και σε μια πιο αισιόδοξη ζωή.
Η τέχνητης της αισιοδοξίας, Δημήτρης Αντωνίου
Διαβάστε επίσης
