Σκέψεις - Απόψεις

Οι παθιασμένοι άνθρωποι


Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι φτιαγμένοι από άλλο μέταλλο.

Άνθρωποι που δεν νοιάζονται για λογαριάζουν τις συνθήκες, δεν κάνουν πίσω στις θύελλες και τις καταιγίδες της ζωής, δεν τρομάζουν από τον καιρό. Γιατί κουβαλούν πάντα μέσα τους τον δικό τους καιρό.

Άνθρωποι περίεργοι στο να γνωρίζουν άλλους ανθρώπους χωρίς όριο. Και να μαθαίνουν.

Άνθρωποι που ξέρουν τις ικανότητες αλλά και τις αδυναμίες τους και δημιουργούν όνειρα κάθε μέρα. Όνειρα που κυνηγούν μέχρι την τελική επίτευξή τους. Ή τουλάχιστον μέχρι να τα πλησιάσουν, απολαμβάνοντας τη διαδρομή.

Που εμπιστεύνται το ένστικτο αλλά και τη φαντασία τους. Που στηρίζονται στη λογική αλλά είναι πάντα ικανοί και για μικρές ή μεγάλες ανατροπές.

Που λένε ναι, αλλά ξέρουν και πότε να πουν όχι.

Άνθρωποι που μπορούν να φεύγουν από το μέτριο, το λίγο, το αδιάφορο. Που δεν χάνουν τον χρόνο τους με το να λυπούνται τον εαυτό τους για όσα τους έχουν συμβεί, για το πως τους φέρθηκαν άλλοι, για το πως ήρθαν τα πράγματα. Δεν φοβούνται το ρίσκο και τις αλλαγές. Ξέρουν ότι το σύμπαν δεν τους χρωστάει τίποτα. Και δημιουργούν τις δικές τους ευκαιρίες για να φτάσουν πιο κοντά στο όνειρό τους.

Άνθρωποι που ξέρουν ότι δεν αρκεί να ονειρεύονται, αλλά πρέπει να αξίζουν και τα όνειρά τους με τις πράξεις τους.

Άνθρωποι που ξέρουν να ζουν, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως αν κρατήσουν τους στόχους και τις επιθυμίες τους τα όνειρά τους μέσα τους χωρίς να κάνουν καμία ενέργεια γι’ αυτά, θα γίνουν απωθημένα και μια μέρα θα τους εκδικηθούν, θα τους πνίξουν.

Άνθρωποι που δεν βάζουν όριο στα όνειρα ως που να κινδυνέψουν, άνθρωποι που ζουν τη ζωή στο έπακρο, που δεν φοβούνται τον πόνο γιατί ξέρουν πως χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαν να βιώσουν, κυριολεκτικά πραγματικά την ευτυχία.

Άνθρωποι που είναι αυθεντικοί στην αγάπη αλλά και στον πόνο. Και δεν τσιγκουνεύονται στον έρωτα. Ούτε φοβούνται να ρισκάρουν για χάρη του. Τολμούν να νιώσουν κι ας ξέρουν πως είναι πάντα πιθανό τόσο να πληγώσουν όσο και να πληγωθούν.

Άνθρωποι που ξέρουν να χωρίζουν. Χωρίς μίσος και εμπάθεια. Γιατί ξέρουν καλά ότι το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η απάθεια. Ξέρουν να χωρίζουν γιατί πιστεύουν πως όταν αυτός που αγαπά στέκεται εμπόδιο στο δρόμο του άλλου, τότε πια δεν τον αγαπά.

Άνθρωποι που ταξιδεύουν νοερά και κυριολεκτικά. Που διαβάζουν. Που καλλιεργούν το μυαλό τους.

Άνθρωποι που σκέφτονται πέρα από τα όριά τους, που χάνουν την αίσθηση του χρόνου, που αναζητούν συνεχώς το καινούριο. Που δεν διστάζουν να ρωτούν και να μαθαίνουν. Που δείχνουν πραγματική ευγνωμοσύνη σε όσους την αξίζουν. Που έχουν συνειδητοποιήσει ότι σ΄αυτόν τον κόσμο μας που κινείται τόσο γρήγορα, το να μένεις στάσιμος είναι σαν να κινείσαι προς τα πίσω, και το να κινείσαι προς τα πίσω είναι σαν να πεθαίνεις. (φράση του Λέο Μπουσκάλια)

Άνθρωποι που ξέρουν εμπειρικά πλέον ότι η ζωή “συγχωρεί, τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες.” (στίχος του Φίλιππου Γράψα)

Παθιασμένοι άνθρωποι. Αν ποτέ τους συναντήσεις, κράτησε τους στη ζωή σου. Το δίχως άλλο, ξέρουν να τη ζουν με πάθος.

Κείμενο: Δημήτρης Συμεωνίδης thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε επίσης


To Top