Τροφή για σκέψη

Η μασκαρεμένη ισότητα ενός άνισου κόσμου


Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Γεννήθηκα κορίτσι, μεγάλωσα σαν αγόρι, σε έναν κόσμο που χρίζει διαφορές ανά συμφέροντα.

Έπαιξα πόλεμο μαζί με τα αρσενικά στα “παιδικά” σοκάκια, ξεγελώντας τα φουστάνια μου και κούκλες σαν βρισκόμουν μόνη, δίχως ντροπή μπροστά στην πιο γλυκιά μου φύση.

Έμαθα από τους γονείς μου να είμαι ίση με τον αδερφό μου. Μολονότι κάποιες φορές ένιωθα πιο ευάλωτη.

Η ισότητα αυτή, η αυστηρή, προκειμένου να επιβιώσει, με έκανε να κρύβω μέσα μου τα πιο εύθραυστα κομμάτια μου, ώστε να μην εκτεθώ ως «ευαίσθητη» στον σκληρό, φαινομενικά δίκαιο κόσμο μας.

Πολλοί είναι έτοιμοι να κρίνουν και να καταπατήσουν οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας.

Ως έκτουτου κατάπινα δάκρυα έκφρασης. Έπνιγα μέσα μου την κάθε συναισθηματική φόρτιση. Πελάγη επέτρεπα να συσσωρεύονται τα ανέκφραστα, έτοιμα σε κάθε ταραχή να με πνίξουν.

Έγιναν τα αισθήματα αδυναμία. Έγινε η ευαισθησία βουβή• βουβά κατακριτέα.

Βλέπεις δεν ήμουν ίδια με τα αρσενικά. Εκ φύσεως υπάρχουν διαφορές, που δεν γίνονται αποδεκτές, δεν «αγκαλιάζονται» στον βαθμό που τις αρμόζει.

Η ισότητα οφείλει να κατανοεί την όποια διαφορετικότητα και να την ενσωματώνει.

Μπερδεμένη κοινωνία, μπερδεμένες οικογένειες, μπερδεμένες αξίες, μπερδεμένες γενιές.

Κάπως έτσι κι εγώ, γαλουχήθηκα με «ισότητα» απέναντι στα αρσενικά, σε έναν κόσμο, που δεν ήταν ακόμα έτοιμος ακόμα κι αν πέρασε πάνω από ένας αιώνας από όταν διεκδικηθήκαν τα αυτονόητα. Έκτοτε, από μια θηλυκή επανάσταση, έπαψε σιγά σιγά να θεωρείται η γυναίκα «ον κατώτερου Θεού».

Ακόμα όμως καταγράφονται γυναικοκτονίες. Ακόμα προκύπτουν υψηλά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Ακόμα αγοράζονται και διακινούνται γυναίκες. Ακόμα στην Σαουδική Αραβία δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να οδηγούν. Ακόμα στην Υεμένη οι γυναίκες δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους δίχως την άδεια του συζύγου τους. Ακόμα στην Αίγυπτο το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών και κοριτσιών υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή, σύμφωνα με την unicef.

Ακόμα…

Πόσα «ακόμα»;

Για πόσο ακόμα;

Μπορεί οι γυναίκες να στάθηκαν ισότιμα μπροστά στους άνδρες σε πολλά εδάφη, αλλά είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα

Πολλές είναι οι διακρίσεις με τις οποίες ακόμα είναι χτισμένες οι ζωές μας.

Ακόμα παλεύουμε για τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας με ειδικές ανάγκες, ώστε να έχουν εύκολη και άμεση πρόσβαση παντού, για να βιώνουν την ποιότητα ζωής που αρμόζει σε κάθε άνθρωπο!

Ακόμα πεθαίνουν από πείνα τα παιδιά στην Σομαλία.

Ακόμα δεν μπορεί ο κόσμος ολάκερος να απορροφήσει με ισορροπία τους πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν με την βία από τα σπίτια τους.

Ακόμα δεν μπορεί να δοθεί μια λύση με παράγοντα το συμφέρον της ανθρώπινης ζωής.

Γιατί θα πρέπει ακόμα και διαρκώς να παλεύουμε για τα αυτονόητα;

Ίσως δειλά με αργά βήματα να βγαίνουμε από το σκοτάδι, αλλά και δεν παύουν να γίνονται έντονα πισωγυρίσματα.

Ξαφνικά οι γυναίκες στο Αφγανιστάν καλούνται να ξεθάψουν τις ξεχασμένες μπούργκες τους κι αν δεν κυκλοφορούν με το καταπιεστικό αυτό ένδυμα κινδυνεύουν να υποστούν σοβαρή σωματική βία. Απότομα εξαφανίζεται η ταυτότητα αυτών των γυναικών. Σβήνει ολοένα και πιο πολύ η δεδομένη κάποτε ελευθερία τους. Αναγκάζονται να αποδεχθούν σεξουαλική υποδούλωση, στερούνται την ελευθερία λόγου και η μόρφωση τους χάνει κάθε αξία και σκοπό..

Καταπατούνται διαρκώς, παντού ανθρώπινα δικαιώματα.

Ίσως αρχίσουμε να βγαίνουμε από τον σκοταδισμό που υποβόσκει και αχνοφαίνεται ποικιλόμορφα, αρκεί λίγο κάνεις να παρατηρήσει..

Ξεγυμνώνεται το σκοτάδι όταν λόγια αλήθειας βγαίνουν από στόματα που ανοίγουν και καταφέρνουν να ακουστούν. Αλλά για να ακουστούν πρέπει να υπάρχουν αυτιά έτοιμα να υποδεχθούν αλήθειες συχνά οδυνηρές. Και τα πράγματα αλλάζουν όταν η ενέργεια αυτή της δόνησης των λέξεων, μετατρέπεται σε δράση και καταφέρνει να σπάσει την βολεμένη αδράνεια και γίνει πράξη. Τότε κάτι γίνεται. Μονάχα τότε μετακινούμαστε από παγιωμένα καταστροφικά, περιοριστικά πιστεύω και συνήθειες. Μονάχα τότε κάνει βήματα η ανθρωπότητα προς το φως.

Ας προχωρήσουμε. Ήρθε η ώρα κι ας αργήσαμε…

Διαβάστε επίσης


To Top