Σκέψεις - Απόψεις

Η απώλεια πονάει, μετά από λίγο όμως μαθαίνεις..


Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Παρατηρώ τα παιδιά μου, δύο ανθρωπάκια σοφότερα συχνά από εμένα, όπως όλα τα παιδιά καθώς δεν τα έχει ακόμα αγγίξει το σκοτάδι, που από πολύ μικρή ηλικία έπρεπε να μάθουν να ζουν με την απώλεια.

Καλούνται, μετά τον χωρισμό των γονιών τους, να βιώνουν ξανά και ξανά την απώλεια. Κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι. Κάθε φορά που πρέπει να δουν τον πατέρα τους.

Τα κατακλύζει η χαρά και η ελπίδα όταν τον περιμένουν, ιδίως την στιγμή που τον αντικρίζουν. Όμως την ώρα του αποχωρισμού, πρέπει να πουν ένα μεγάλο αντίο. Δεν είναι απόλυτα σίγουρα μέσα τους πως θα τον ξαναδούν. Είναι τόσο μακρινή άλλωστε η στιγμή εκείνη, που όλα μοιάζουν αβέβαια. Έτσι βιώνουν γυμνή την απώλεια, χωρίς πολλά στολίδια, με όλα όσα την χαρακτηρίζει.

Με όλη την θλίψη, τα διάχυτα δάκρυα, τον πόνο στην καρδιά, τον θυμό, τον εκνευρισμό, την μελαγχολία.

Έπειτα προσπαθούν και πάλι να χτίσουν την καθημερινότητα τους, σαν από την αρχή. Οπισθοδρομώντας, βρισκόμενοι λίγο πιο πίσω από εκεί που την άφησαν, πριν έρθει, πριν τον χάσουν και πάλι. Ένας διαρκείς αγώνας από τόσο μικρά.

Κάθε διαζύγιο είναι ένας θάνατος μιας μικρής κοινωνίας. Της δικής μας, αλλά και των παιδιών, όπου έχουν μάθει, κάτω από φυσιολογικές πάντα συνθήκες, να νιώθουν ασφάλεια.

Κάθε χωρισμός, από μια μεγάλη είτε μια σύντομη σχέση..

Κάθε αποχωρισμός..

Κάθε θάνατος..

Κάθε αλλαγή μικρή ή μεγάλη, που φέρουμε στην ζωή μας, ακόμα και μια μετακόμιση.. Αποτελούν απώλεια.

Όταν βιώνουμε οποιασδήποτε μορφή απώλειας, αν νιώσουμε την ανάγκη να κλάψουμε, πρέπει να αφήσουμε τα δάκρυα να τρέξουν, μέχρι να αδειάσουμε.

Έπειτα σαν είμαστε έτοιμοι, να εκφράσουμε όλα όσα κρατάμε μέσα μας, σε όποιον είναι δίπλα μας πρόθυμος, με αγάπη να μας ακούσει. Ιδανικά κυρίως σε εκείνον που εμπλέκεται ή ευθύνεται για την συναισθηματική μας φόρτιση.

Μέσα από τη σωστή επικοινωνία επέρχεται τακτοποίηση και αυτό μπορεί να επιφέρει ψυχική ισορροπία. Μας αφήνει ελεύθερους από αόρατα, σφιχτά δεσμά να προχωρήσουμε μπροστά.

Είναι σημαντικό άμεσα, να αρχίσουμε να εντάσσουμε και πάλι στην ρουτίνα μας πράγματα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Να δώσουμε την ενέργεια μας σε ότι και σε όποιον μας γεμίζει χαρά.

Και όταν μας χτυπάει την πόρτα ο θυμός, ο πόνος, ξανά, να τολμάμε να αφεθούμε σε μια αληθινή αγκαλιά. Να μην μας κρίνουμε λεπτό. Να αποδεχόμαστε όλα όσα αισθανόμαστε αλλά και να τα απελευθερώνουμε την κατάλληλη στιγμή. Να μην κρατάμε βαρίδια στα πόδια όσα μας πόνεσαν.

Όταν χάνουμε κάποιον ή κάτι σημαντικό για εμάς, όταν αλλάζει μια συνθήκη στην ζωή μας..

Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον θυμό να κάνει τον κύκλο του, να εκδηλωθεί.

Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει.

Οφείλουμε να αποδεχτούμε τα συναισθήματα μας.

Οφείλουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγκαλιάσει την ανθρώπινη ευάλωτη φύση μας.

Η γαλήνη επέρχεται πάντα στο τέλος..

Υπομονή.. και ας αφεθούμε στην ροή!

Ας παρατηρήσουμε με πόση ταχύτητα ξεχνιούνται όλα .. πως ο χρόνος σκεπάζει τα πάντα.. Έως ότου σβήσουν..

«Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις»

Χόρχε Λούις Μπόρχες

Διαβάστε επίσης


To Top