Σκέψεις - Απόψεις

Οι άνθρωποι με τις περιπλανώμενες ψυχές


Γράφει η Luna Sirano

Είναι κι αυτές οι περιπλανώμενες ψυχές που δεν τις πιάνεις εύκολα.

Ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι ανθρώπινα όντα σαν και’σένα ή πλάσματα βγαλμένα μέσα από κάποιο παραμύθι.

Απ’την μία θαυμάζεις αυτήν την αέναη αναζήτηση τους από την άλλη την φοβάσαι.

Σε τρομάζει ο τρόπος που βουτάνε στο άγνωστο και ζουν τη ζωή τους.

Μια ζωή που εσύ έχεις συνηθίσει και τρέμεις και μόνο στην ιδέα να την αλλάξεις.

Ναι.

Έχεις σκεφτείς και’σύ πολλές φορές να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις.

Να φύγεις.

Αλλά να πάς πού…

Κι όμως…

Αυτοί είναι εκείνοι που δεν φοβούνται.

Έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής.

Γι’αυτούς ο χρόνος είναι κλεψύδρα και κάθε μέρα που περνάει ένας κόκκος άμμου που δεν θέλουν ν’αφήσουν να πέσει χαμένος.

Έχουν μάθει να φεύγουν,να ψάχνουν,να γελάνε δυνατά,να γνωρίζουν καινούριους ανθρώπους,να χορεύουν,να λένε τον πόνο τους σε κάποιον άγνωστο,να κάνουν έρωτα με όλο τους το είναι,να ταξιδεύουν χωρίς προορισμό,ν’απολαμβάνουν κάθε μυρωδιά,κάθε ανάσα,κάθε στιγμή.

Να μην ησυχάζουν ποτέ.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που πολλές φορές έχεις ευχηθεί να μπορούσες να είσαι.

Ναι…είναι επικίνδυνο να ονειρεύεσαι συνεχώς μιαν άλλη ζωή.

Αγγίζει σχεδόν τα όρια του θανάτου αυτός ο κίνδυνος.

Κι όμως αυτοί δεν αντέχουν το ονείρεμα της μέρας.

Γι’αυτό και το κυνηγάνε με τόσο πείσμα.

Περνάνε όλη τους τη ζωή τρέχοντας πίσω από ένα όνειρο,και μόλις το αγγίξουν βάζουν πλώρη για το επόμενο.

Δεν τους ενδιαφέρει να γεμίσουν κάποιο σπίτι, θέλουν να γεμίζουν οι ίδιοι.

Να σκάνε από καθαρό οξυγόνο πάνω στην κορυφή ενός βουνού ή στην άκρη μιας παραλίας.

Δεν τους νοιάζει να βολευτούν,έχουν τα πόδια τους για να διασχίσουν κι ολόκληρη χώρα αν χρειαστεί και να γευτούν τους θησαυρούς της και τις ασχήμιες της.

Δεν έχουν ιδέα από τεχνολογία γιατί ακόμα κουβαλάνε βιβλία στην τσάντα κι όπου σταθούν τα ξεφυλλίζουν. Δεν φοβούνται να πούνε ”σ’ αγαπώ” γιατί έχουν πλήρη επίγνωση ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιά θα’ναι η τελευταία φορά που βλέπεις κάποιον.

Δεν φοβούνται να ξεπερνάνε τον εαυτό τους,να τον εκπλήσσουν και να τον οδηγούν σε μονοπάτια που ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν πως θα βαδίσουν. Δεν φοβούνται να τολμάνε…να βουτάνε στη ζωή με πάθος και πείσμα.

Να τολμάνε για το άπιαστο.

Να τολμάνε για το αδύνατο.

Ναι,ξέρω.

Η τύχη είναι με το μέρος των τολμηρών ανθρώπων.

Μόνο που αυτοί δεν είναι άνθρωποι.

Είναι αερικά.

Και τ’αερικά είναι άπιαστα…σαν μιά ιδέα.

Πηγή

Διαβάστε επίσης


To Top