Γιατί όλα τα ωραία κάποτε πληγώνουν

Γράφει η Δέσποινα Παντέλα

Καμιά φορά η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω εκεί που όλα μοιάζουν άρτια και τόσο παραμυθένια.. η μαγεία εξαφανίζεται έτσι ξαφνικά..Πολλές φορές οι σχέσεις που διαμορφώνουμε με κάποιους ανθρώπους είναι τόσο έντονα δεμένες συναισθηματικά, που μας είναι πραγματικά δύσκολο να τις αποχωριστούμε. Οι στιγμές, τα χρόνια, τα συναισθήματα, ΟΛΑ..λες και πρέπει να αποχωριστείς όλο σου τον κόσμο..

Κι όμως καλούμαστε να εγκαταλείπουμε όλες τις σκέψεις, τις αναμνήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού μας και να προχωράμε..Να αφήνουμε πίσω όλα αυτά που αποκομίσαμε, όλες τις όμορφες και πρωτόγνωρες στιγμές, από ανθρώπους που μας πρόσφεραν τις πιο υπέροχες εμπειρίες, αλλά και αυτές που μας στοίχισαν και μας σημάδευσαν όσο ποτέ άλλοτε και πλέον να οδεύουμε προς άλλη κατεύθυνση.. Δυστυχώς ναι, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν όσο κι αν αρνούμαστε να το πιστέψουμε, έχουν ημερομηνία λήξης..

Όταν κάτι τελειώνει, είναι επόμενο να προκαλεί μεγάλες ανοιχτές πληγές που πληγώνουν πολύ και που μόνο το πέρασμα του χρόνου θα κατορθώσει να τις επουλώσει..Όταν περιτριγυρίζει και ελλοχεύει μέσα στο μυαλό σου η σκέψη πως τίποτα δεν θα αλλάξει και πως ό,τι κι αν συμβεί δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο, όσο και αν προσπάθησες να το γλιτώσεις ξανά και ξανά, τότε ήρθε η στιγμή που πρέπει να το αποδεχθείς και να βάλεις ένα τέλος οριστικό..

Πολλές φορές προσφέρουμε και με το παραπάνω στον άνθρωπο που πιστεύουμε και νιώθουμε δικό μας κάτι που δεν αγοράζεται, κάτι που δεν μπορείς να αποκτήσεις εύκολα, κάτι τόσο σπάνιο, αληθινή αγάπη και με το αξιοσημείωτο .. Παραχωρείς με την καρδιά σου, συγχωρείς ξανά και ξανά, συμβιβάζεσαι, αποδέχεσαι ..Γιατί τα αισθήματα που πηγάζουν μέσα σου για κάποιον είναι τόσο μα τόσο ισχυρά, που δεν μιλάει καθόλου η λογική και δρας ανεξέλεγκτα..

Κι όμως οι πολλές πτώσεις πολλές φορές και οι πολλές φθορές, οδηγούν στο σημείο να σε τραντάζουν τόσο πολύ, κάνοντας σε να αντιληφθείς πως όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν παλεύεις, όσο και αν ελπίζεις ,τίποτα δεν θα αλλάξει και η αγάπη δεν αρκεί και αδυνατεί να τα αλλάξει..Τίποτα δεν μπορεί να πάρει πίσω τις απρεπείς συμπεριφορές, τα σκληρά λόγια, τα ψέματα, τους απανωτούς τσακωμούς, τις στεναχώριες.. τίποτα.

Έπειτα εκεί είναι που συνειδητοποιείς πως δεν σου αξίζει να αναλώνεσαι άλλο και τότε ευελπιστείς σε κάτι καλύτερο, σε κάτι που θα επαναφέρει την λάμψη μέσα στη ζωή σου..κάτι που ο μοναδικός του στόχος είναι ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο σου..εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να παραχωρήσεις την καρδιά σου σε χέρια που αξίζουν να την κρατήσουν , σε χέρια ασφαλή που θα επιδιώξουν να μην σε θλίβουν, που θα σε σέβονται και θα σε κάνουν ευτυχισμένη/ο με κάθε τρόπο..σε χέρια επάξια..

Γιατί όλα κάποτε τελειώνουν, έτσι και οι σχέσεις των ανθρώπων. Όσο κι αν ο καθένας ΘΕΛΕΙ και προσπαθήσει να τις κρατήσει. Όταν κάτι είναι αποτελειωμένο τίποτα δεν μπορεί να το μεταβάλλει πια. Κι έτσι το ‘’παραμύθι’’ λαμβάνει τέλος.. Κι εκεί είναι που αναρωτιόμαστε.. Γιατί όλα τα ωραία κάποτε πληγώνουν; Γιατί όλα τα ωραία πρέπει να τελειώνουν; Γιατί να μην κρατάνε για πάντα; Κι δημιουργούνται άλλα τόσα ερωτήματα που ο καθένας έχει την δική του διαφορετική απάντηση να προσφέρει..

Κι όμως μετά από κάθε τέλος να κρατάς τα καλά, να είσαι ευγνώμων και να προχωράς, να χαίρεσαι που το βίωσες για όσο ήταν εφικτό να κρατήσει.

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή να μην σε φοβίζει..

Να φροντίζεις να μην δίνεις την καρδιά σου δεξιά και αριστερά γιατί είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις..