Ψυχολογία

Εσύ πιστεύεις στα φαντάσματα; Η γενιά του Ghosting


Γράφει ο Αλέξανδρος Αγαθαγγελίδης

Όλα γύρω μοιάζουν εντάξει· έχεις γνωρίσει έναν υπέροχο άνθρωπο και είστε μαζί ώσπου ξαφνικά, και ίσως χωρίς καμιά απολύτως προειδοποίηση, η/ο σύντροφός σου φαίνεται να έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης!
Κάνεις σενάρια μήπως, ένα ωραίο πρωινό ο σύντροφος σου να την έκανε αεροπορικώς για Βραζιλία ή κι’ ακόμα να έχει πάθει ολική αμνησία έπειτα από τυχαία συνάντηση με εξωγήινο, ωστόσο γνωρίζεις πολύ καλά ότι όλα αυτά δεν παίζουν. Μάλλον, απλώς επέλεξε να τελειώσει τη σχέση σας χωρίς να μπει στον κόπο να σου εξηγήσει ή έστω να σε ενημερώσει. Το τηλέφωνό σου δε χτυπά πια, καμιά επικοινωνία, καμιά ειδοποίηση και το κυριότερο καμιά απάντηση σε κάποιο από τα μηνύματά που έστειλες σε εκείνη/ο.

Γιατί όμως κάποιος να επιλέξει να εξαφανιστεί από τη ζωή ενός ανθρώπου που μέχρι χθες ήταν μέρος της δικής του ενώ θα μπορούσε τουλάχιστον, να κάνει μια συζήτηση για να τερματίσει την όποια σχέση; Μάλλον δεν θα μάθεις ποτέ τον λόγο που έτσι ξαφνικά μεταμορφώθηκες σε φάντασμα του παρελθόντος κάποιου που μοιράστηκες εμπειρίες και όμορφες στιγμές μαζί του.

Αυτό που μπορώ να σου πω όμως με σιγουριά, είναι πως μια τέτοια συμπεριφορά είναι σημείο των καιρών. Είναι το δείγμα μιας εποχής όπου σχεδόν τα περισσότερα πράγματα πια στη ζωή είναι αναλώσιμα. Έτσι είναι και οι σχέσεις. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας, δυστυχώς, χωρίς κόπο αλλά με μεγάλη ευκολία.

Μεγάλωσε και ίσως συνεχίζει να μεγαλώνει μια γενιά που έχει ως χαρακτηριστικό της την άτακτη φυγή απέναντι στα δύσκολα. Άνθρωποι μιας γενιάς που διστάζουν ή δειλιάζουν να δημιουργήσουν δεσμούς με άλλους ίσως επειδή δεν το μάθανε και ποτέ από μικροί.

Άραγε αυτοί που τερματίζουν τις σχέσεις τους γινόμενοι «καπνός» έχουν βιώσει μια τέτοιου είδους απόρριψη οι ίδιοι, δηλαδή να μείνουν σε χλωρό κλαρί χωρίς καμία εξήγηση; Εάν ναι, τότε ξέρουν καλά πώς είναι να τελειώνει μια σχέση ξαφνικά, απότομα και χωρίς εξήγηση. Ξέρουν πως είναι, όμως δεν δείχνουν καμία ενσυναίσθηση προς τον άλλον, κι ας το έχουν βιώσει οι ίδιοι στο παρελθόν. Μάλλον δεν έχουν αισθήματα ενοχής για τη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους.
Είναι απλώς άνθρωποι που άλλοτε είναι απρόθυμοι να έρθουν πολύ κοντά και να συνδεθούν με οποιονδήποτε λόγω της απουσίας εμπιστοσύνης και που άλλοτε χρησιμοποιούν έμμεσες και ανορθόδοξες μεθόδους για να τερματίσουν τις σχέσεις τους με τους γύρω όταν αυτό συμβεί.

Εάν σου έτυχε ποτέ να το πάθεις, τότε ξέρεις. Εάν από την άλλη όχι, τότε θα σου έλεγα πως είναι οδυνηρό. Είναι σαν να έχεις χάσει έναν άνθρωπο δικό σου αλλά δεν σου δίνουν την δυνατότητα και το δικαίωμα να τον θρηνήσεις. Στην ουσία γι’ αυτόν που το βιώνει, το φαινόμενο “ghosting” είναι ένας μικρός θάνατος.

Οφείλω να πω πως ένα τέτοιο φαινόμενο δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση μόνο σε αισθηματικές ή μακροχρόνιες σχέσεις. Γιατί για το άτομο που λειτουργεί έτσι, μια απλή εξαφάνιση από οποιαδήποτε διαπροσωπική σχέση ή ακόμη και μια απλή γνωριμία, είναι απλώς η γνωστή διέξοδος. Εύκολα και γρήγορα δίχως καμιά ανάγκη να δώσει απαντήσεις και κυρίως καμιά ανάγκη να ασχοληθεί με τα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου.

Σίγουρα, είναι εύκολη η αποφυγή μιας άβολης και άχαρης στιγμής όταν εξαφανίζεσαι, δεν βοηθά όμως σε τίποτα να γίνεις καλύτερος σε μια πιθανή νέα σχέση στο μέλλον.

Αλέξανδρος Αγαθαγγελίδης – Επικοινωνιολόγος, φοιτητής ψυχολογίας.

Διαβάστε επίσης


To Top