Στο κυνήγι της τελειότητας χάσαμε τόσα χρόνια από την ζωή μας!
Ψάχνοντας διαρκώς αυτόν που δεν θα έχει ψεγάδια, στο τέλος μείναμε μόνοι μας, διότι κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος και στο κάτω – κάτω οι ατέλειες είναι που κάνουν τη διαφορά.
Πρέπει να αγαπήσεις τις ατέλειες σε έναν άνθρωπο, διότι αυτό είναι που τον κάνει ξεχωριστό.
Μετρώντας με ύψος, πλάτος και βάρος και ζυγίζοντας την κάθε κουβέντα και αξιολογώντας την – περνώντας την από κόσκινο – δεν είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι.
Και σίγουρα, δε λέω να συμβιβαστείς με κάποιον που δεν σου αρέσει ή σου φέρεται άσχημα, όμως δεν γίνεται να βρεις κάποιον που να τα έχει όλα τέλεια.
Άλλωστε ούτε εσύ τα έχεις.
Ψάχνοντας συνεχώς την εξαίρετη εμφάνιση, δουλειά, μόρφωση, επίπεδο, στάτους, επιφάνεια κτλ. και αξιολογώντας τα πάντα, ήταν επόμενο να μη βρεθεί λοιπόν κανένας που να ταιριάζει στις τεράστιες απαιτήσεις μας.
Στην ουσία αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας άνθρωπος που θα μας κάνει να γελάμε. Ένας άνθρωπος που θα είμαστε ο εαυτός μας μαζί του και δεν θα χρειάζεται να προσέχουμε την κάθε μας κίνηση.
Αυτός που θα μας κάνει να νιώθουμε άνετα και η ψυχή μας θα είναι σαν μικρού παιδιού, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και ευτυχισμένοι!
Θα μας κρατάει το χέρι όχι μόνο στα εύκολα και στο χορό, αλλά και στα δύσκολα θα είναι εκεί, διώχνοντας με την παρουσία του τον φόβο μας και την ανησυχία μας. Που θα ενδιαφέρεται για εμάς και θα είναι δίπλα μας, χωρίς να το ζητάμε και να τον παρακαλάμε.
Θα αγαπήσει τα παιδιά μας και θα αγαπήσουμε τα παιδιά του, διότι είναι κομμάτια του και όχι εμπόδια και πηγές προβλημάτων.
Θα κουμπώσουν τα σώματα μας και ας μην έχουν τις αναλογίες μοντέλου που κάνει θραύση στα περιοδικά! Θα είναι όμως ζεστό και γεμάτο επιθυμία.
Θα είναι τα μάτια μας γεμάτα χαρά όταν θα τον βλέπουμε, διότι θα μας χαμογελάει και δε θα μας περνάει από ιερά εξέταση και ακτινογραφία κάθε φορά. Έναν άνθρωπο γήινο βρε αδερφέ, με τα σωστά του και με τα λάθη του, που θα είναι ελεύθερος από μας κι εμείς ελεύθεροι από αυτόν, για να αναπνέουμε.
Που θα ταξιδεύουμε, θα περνάμε όμορφα, θα σκαρώνουμε αστεία ο ένας στον άλλον και θα βλέπουμε τη ζωή μαζί σαν ένα ταξίδι και όχι σαν μια διαρκή δοκιμασία. Απλά είναι τα πράγματα, όμως με τα παραμύθια που μας ταΐσανε, μας έκαναν να ξεχάσουμε τί έχει πραγματική αξία στη ζωή και κυνηγάμε χίμαιρες.
Έναν άνθρωπο βρε παιδιά, κανονικό σαν και μας, να τον αγαπήσουμε και να μας αγαπήσει με τα πάνω μας και με τα κάτω μας.
Άραγε προλαβαίνουμε;
Τριστάνος – loveletters.gr
Διαβάστε επίσης
