Γράφει η Αριάδνη
Κι αν το καλοσκεφτείς, η συναισθηματική επικοινωνία δεν διαφέρει και πολύ από τη λεκτική. Όπως ένας ωραίος ατακαδόρικος διάλογος μοιάζει με μια παρτίδα πινκ-πονκ, κάπως έτσι γίνεται και με τα συναισθήματα. Δράση και αντίδραση. Ο νόμος της φύσης.
Κι όποτε ο ένας από τους δύο χάνει τη μπάλα, τότε ο άλλος δηλώνει παρόν, δίνοντάς του μια καινούρια πάσα και κάπως έτσι το ‘’παιχνίδι’’ συνεχίζεται.
Το πρόβλημα ξέρεις πότε ξεκινάει; Όταν ο καθένας αρχίζει και κρατάει επανειλημμένα τη μπάλα στο γήπεδό του. Όταν για τους δικούς του λόγους ‘’κόβει’’ τη ροή συναισθημάτων και βάζει τον άλλον σε σκέψεις.
Κάπως έτσι το συναίσθημα εγκλωβίζεται και τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίρνει η λογική. Τώρα πια και οι δύο δεν νιώθουν αλλά σκέφτονται.
Κι όσο σκέφτονται τόσο απομακρύνονται και κλείνεται ο καθένας στον κόσμο του.
Πλάθουν σενάρια, κάνουν υποθέσεις και κρατάνε πισινές από φόβο μην πληγωθούν, με αποτέλεσμα να αποξενώνονται.
Πόσο στενάχωρο αλήθεια.. Άνθρωποι που μοιράστηκαν σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα, άνθρωποι που ξανοίχτηκαν και εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλον, να φτάνουν στο σημείο να αισθάνονται δυο ξένοι και τελικά να ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους.
Μα σοβαρά τώρα πιστεύεις πως, δύο άνθρωποι που επικοινώνησαν ουσιαστικά, που κατέθεσαν την αλήθεια τους και την ψυχή τους, μπορούν ποτέ να γίνουν δυο ξένοι;
Όσο και να εκνευρίζονται αμφότεροι γιατί ο άλλος δεν έκανε αυτό ή εκείνο, κατά βάθος ο καθένας τους ξέρει (κι αν δεν ξέρει, καλά θα κάνει να ψάξει να βρει!) τα λάθη που ο ίδιος έκανε. Κι αυτή η συνειδητοποίηση, όσο περνάει ο καιρός, καταλαγιάζει τη τσατίλα, τον θυμό και το παράπονο.
Γιατί δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν αληθινά, πάντα θα αγαπιούνται. Νόμος!
Διαβάστε επίσης
