Σκέψεις - Απόψεις

Δεν αρκεί να θέλεις. Πρέπει να τολμάς για να μπορείς.


Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Θέλω. Θέλω να πετύχω τα όνειρα μου. Θέλω να ζήσω όπως επιθυμώ. Θέλω εσένα και θα σε έχω. Θέλω… πόσα θέλω υποβόσκουν μέσα μας. Πνιγόμαστε στην θάλασσα των ΘΕΛΩ μας.

Αν όμως τα θέλω μας είναι αδύναμα, ποτέ δεν θα βάλουμε τον σπόρο ώστε να ανθίσουν τα όνειρα μας.

Αν τα θέλω μας παραμείνουν μόνο στη σφαίρα των ονείρων μας και των επιθυμιών μας, ποτέ δεν θα ευδοκιμήσουν.

Πρέπει να μετατρέψουμε τα θέλω μας σε ρεαλιστικά σχέδια υλοποίησης.

Χρειάζεται απλά να γράψουμε τους στόχους μας και τα βήματα που χρειάζονται να ακολουθήσουμε, με σειρά προτεραιότητας, προκειμένου να τα πετύχουμε.

Έπειτα να δουλεύουμε κάθε μέρα, όσο περισσότερο μπορούμε, πάνω στον εκάστοτε σκοπό μας και να μην σταματήσουμε μέχρι να γίνουν τα όνειρα μας, η ζωή μας.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος παράγοντας, που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας, της συγχρονικότητας. Όλα πρέπει να γίνονται στην κατάλληλη στιγμή. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε και να απαιτούμε κάτι που δεν μπορεί να μας δοθεί όταν το επιθυμούμε, όμως ούτε και να χρονοτριβούμε περιμένοντας ίσως μια πιο κατάλληλη στιγμή.

Πρέπει να βάζουμε τους σπόρους μας όταν το έδαφος είναι γόνιμο και να περιμένουμε να λάβουμε για να απολαύσουμε τους καρπούς μας όταν θα είναι ώριμοι.

Η ίδια η φύση μας το διδάσκει αυτό με τον πιο απλό και όμορφο τρόπο. 

Αν βιαστούμε να κόψουμε ένα μήλο από το δέντρο, πριν πέσει ενώ είναι ακόμα άγουρο και το φάμε, θα έχει ξινή γεύση, ίσως αισθανθούμε άρρωστοι και δεν θα το απολαύσουμε. Αν όμως το παρατηρήσουμε και δούμε με τα μάτια της εμπειρίας, της καρδιάς και της ψυχής πως είναι έτοιμος για εμάς ο καρπός, τότε όχι μόνο θα είναι εύγευστο, αλλά και θα μας «θρέψει».

Πρέπει όμως να θυμόμαστε πως ο Θεός ή αλλιώς το σύμπαν γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι χρειαζόμαστε. Το να μην λάβουμε πάντα αυτό που θελουμε όσο σκληρά και αν έχουμε δουλέψει πάνω σε αυτό, ίσως είναι τύχη. Μπορεί να μας προφυλάσει από κάτι αρνητικό ή μια εμπειρία που δεν είναι για εμάς. Είτε μπορεί να μας περιμένει παρακάτω μια άλλη πόρτα ανοίκτη, που οδηγεί σε έναν νέο ορίζοντα πιο ιδανικό για εμάς.

Με όπλα την καρδιά, την πίστη και την αγάπη για ζωή καλούμαστε να δίνουμε μάχες για τα θέλω μας, για τα όνειρα μας.

Πως θα ξέρω ότι μπορώ να πετύχω στην ζωή; 

Αυτή είναι η ερώτηση που έκανε κάποτε ο Πλάτωνας στον δάσκαλο του Σωκράτη, ένα πρωινό σε μια βόλτα τους στο δάσος. 

Ο Σωκράτης γύρισε τον κοίταξε, αλλά δεν είπε τίποτα συνεχίζοντας τον περίπατο του μαζί με τον Πλάτωνα. 

Μετά από λίγο ο Πλάτωνας ρώτησε ξανά τον δάσκαλο του αλλά πάλι εκείνος παρέμεινε αμίλητος. Ο Πλάτωνας «έβραζε στο ζουμί του» αλλά από την αγάπη και τον σεβασμό που είχε στον δάσκαλο του δεν είπε τίποτα. 

Λίγο πριν φτάσουν για να πιουν νερό στην γνωστή πηγή με την στερνούλα της, ο Πλάτωνας δεν άντεξε και ξανά ρώτησε τον Σωκράτη αρκετά ενοχλημένος: 

Δάσκαλε κάτι σε ρώτησα «πως θα ξέρω ότι μπορώ να πετύχω στην ζωή»; 

Ο Σωκράτης παρέμεινε αμίλητος συνεχίζοντας την βόλτα τους, ώσπου έφτασαν στην πηγή για να πιουν νερό. Όπως εσυνηθίζετο πρώτα έπινε νερό ο δάσκαλος και μετά έσκυψε να πιει και ο Πλάτωνας. Εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης έπιασε βίαια από τα μαλλιά τον Πλάτωνα και έχωσε το κεφάλι του μέσα στην γούρνα ώσπου άρχισαν να ανεβαίνουν φυσαλίδες και τότε άφησε ελεύθερο το κεφάλι του. Ο Πλάτωνας με φορά τραβήχτηκε μέσα από το νερό παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Ο Σωκράτης αφού τον άφησε για λίγο να συνέλθει, ο Πλάτωνας είπε: «θα πετύχεις μόνον όταν στην επιθυμία σου βάλεις την ίδια δύναμη που έβαλες τώρα για να ζήσεις». 

Οι άνθρωποι Πλάτωνα έχουν επιθυμίες που αν δεν γίνουν σφοδρές επιθυμίες θα παραμείνουν μόνον φαντασιώσεις.. 

Διαβάστε επίσης


To Top