Γράφει η Νατάσα Δεσύπρη
Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Ξημερώνει Δευτέρα. Πέρασε ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο με αγαπημένους φίλους.. Με πολύ γέλιο, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, με νέα όνειρα, με αληθινό συναίσθημα.. κι έκλεισε με ένα θέμα που τροφοδότησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου.. χαμένα χρόνια..
-Αν φύγω δεν θα ναι σα να πετάω τόσα χρόνια; μου είπε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω.
Και κάπως έτσι ύστερα από καιρό θέλησα να γράψω ξανά.
Φτάνει μια στιγμή, συχνά και περισσότερες από μία για κάποιους, που θα σκεφτούμε (δεν αποτελώ εξαίρεση) πως κάνοντας κάτι άλλο από αυτό που κάναμε μέχρι τώρα είναι σα να πετάμε ότι έχουμε κάνει στον κάδο των αχρήστων. Και φυσικά αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν μιλάμε για κάτι υλικό. Και φυσικά, ακόμα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να συμβαίνει. Για να δώσουμε χώρο στο καινούριο.
Αγαπάμε πολύ ένα ρούχο και το φοράμε συνέχεια. Και οι μέρες περνούν και τα χρόνια επίσης. Κι αυτό κάθε φορά είναι λιγάκι πιο παλιό και πιο παλιό κι αρχίζει και φθείρεται και γαργιαζει και λιώνει και σκίζεται. Αλλά εμείς το αγαπάμε. Και το φυλάμε εκεί σε μια άκρη της ντουλάπας μας. Και ωχ!!
Κάπως έτσι γεμίζει αυτή και δεν έχουμε χώρο να βάλουμε το καινούριο που αγοράσαμε ή μας φέραν δώρο. Και το στριμώχνουμε κι αυτό κάπου εκεί με όλα. Αλλά δεν το βρίσκουμε και συνεχίζουμε να φοράμε αυτό που κάποτε μας φώτιζε. Που το φορούσαμε και νιώθαμε όμορφα. Και μας έφτιαχνε τη διάθεση. Αλλά τώρα πια μας είναι μικρό ή μεγάλο, δεν τονίζει τα ωραία χαρακτηριστικά μας, αντίθετα τα αλλοιώνει. Αλλά εμείς σκεφτόμαστε όλες εκείνες τις στιγμές που το φορέσαμε και αισθανόμασταν όμορφα μέσα σ’ αυτό. Και δεν θέλουμε να το αποχωριστούμε.. Και φοβόμαστε πως το καινούριο μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο ήταν αυτό που έχει πια παλιώσει. Και το λυπόμαστε και λίγο.
Και κάπου εκεί ξεκινάει ο χαμένος χρόνος! Οχι στο σημείο που άρχισε να φθείρεται, ούτε καν στο σημείο που σκίστηκε. Αλλά σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο που ενώ ξέρουμε πως πια δε μας κάνει εμείς το κρατάμε. Από φόβο, από συνήθεια, από ένα συναίσθημα που μας δημιούργησε κάποτε αλλά όχι πια.
Κι αν αυτό συμβαίνει απλά με ένα ρούχο.. Πως αποχωρίζεσαι ένα μέρος, μια δουλειά, έναν άνθρωπο ή πολλούς ανθρώπους.. Πως γυρίζεις σελίδα; Κι όλα τα όνειρα που έκανες γιαυτό.. Για το κάθε “αυτό”.. Ή τα όνειρα που έκανες με αυτόν/η..
-Κι αν φύγω δεν θα ναι σα να πετάω τόσα χρόνια; μου λες..
ΌΧΙ!!! Κατηγορηματικά όχι!! Κάθετα και διαγώνια Ο Χ Ι!!!
Εμπειρίες που αποκόμισες,
Όνειρα για τα οποία πάλεψες,
Παιχνίδι αντοχών και ορίων τα οποία ξεπέρασες,
Υπομονή για την οποία εκπαιδεύτηκες και δεν φανταζόσουν πως είχες,
Άνθρωποι που ήταν κοντά σου κι ας ήταν μακριά σου,
Άνθρωποι με μάσκες που κατάφερες να βγάλεις,
Καταστάσεις που δεν έπρεπε να είχες βιώσει αλλά εσύ τα κατάφερες,
Ανέμελα χρόνια που έγιναν χρόνια με πολλές έννοιες. Κι εσύ τα κατάφερες, πάλι..
Μα πάλεψα πολύ, μου λες.
Δεν είμαι μόνος μου, μου λες.
Θα είναι δύσκολο, μου λες.
Δεν είμαι καλά, μου λες.
Δεν ήσουν για τα εύκολα… Πάντα το πάλευες. Δεν θα αφήσεις κανέναν, πάλι. Πάλι πλάι τους θα είσαι. Πάλι πλάι σου θα είναι. Κανένας που θέλεις και θέλει να είναι κοντά σου δεν θα φύγει. Κι αν φύγει σημαίνει πως ήθελε να φύγει. Κι εσύ δεν κρατάς κανέναν με το ζόρι.. Κι αν δεν μπορεί να σε ακολουθήσει δεν χρειάζεται. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν βρίσκουν πάντα τον τρόπο να είναι κοντά μας. Κι αν εσύ είσαι καλά θα μπορείς να κάνεις και για εκείνους το καλύτερο.
Πλάκα έχει η ζωή Νατάσα, μου λες..
Ας την απολαύσουμε λοιπόν!!!!
Το σημείο στο οποίο σταματάμε να ονειρευόμαστε, ακριβώς από εκείνο το σημείο ξεκινάει ο χαμένος χρόνος. Αλλιώς τίποτα δεν πάει χαμένο. Δεν μπορεί να λέγεται χαμένο ότι δώσαμε ψυχή σε αυτό. Δεν είναι χαμένο ένα όνειρο που δε βγήκε όπως ακριβώς το είχαμε σχεδιάσει. Χαμένος είναι ο χρόνος που καταναλώνεις για κάτι που έκανε τον κύκλο του αλλά εσύ τον φανταζοσουν μεγαλύτερο και δεν θέλεις να το αποδεχτείς γιατί νιώθεις πως αυτό ερμηνεύεται ως αποτυχία.
Γιατί ενώ το πάλεψες αυτό δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά παρόλα αυτά εσύ επιμένεις σε κάτι το οποίο δεν αλλάζει. Γιατί είσαι με έναν άνθρωπο που ονειρεύτηκες μαζί του, γέλασες μαζί του, έζησες μαζί του αλλά τώρα πια δεν αντέχεις πια μαζί του γιατί εσύ άλλαξες. Αυτός άλλαξε. Και πια δεν συναντιούνται τα όνειρα, τα γέλια και τα κλάματα. Μα πως θα τον αφήσεις; θα τον πληγώσεις; τον πληγώνει περισσότερο το να είσαι εκεί ενώ θέλεις να βρίσκεσαι αλλού, εσύ δεν θα ήθελες να το κάνει σε σένα.. Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους θέλουμε ελεύθερους. Ελεύθερους να επιλέξουν να είναι μαζί μας ή όχι. Θέλουμε να είναι καλά. Κοντά ή μακρυά από εμάς. Μα ο έρωτας είναι εγωιστικός, μου λες. Θέλω να είσαι καλά όσο είσαι κοντά μου κι αν φύγεις θα σε πονέσω, θα σε εκδικηθώ.. Αυτό δεν είναι έρωτας.. Αυτό είναι απάτη. Αυτό είναι εγωισμός..αρρωστημένος εγωισμός..
Θέλω να μου γελάς.. Αλλά κυρίως θέλω να γελάς.. Αυτό είναι έρωτας.. Τα άλλα είναι σαχλαμάρες.. Μη γελάς.. Ξέρεις ακριβώς τι εννοώ.. Το έχεις νιώσει και το ξέρεις.. Ανιδιοτελή αγάπη την αποκαλείς.. Δεν είμαι σίγουρη πως συμφωνώ.. Οι σχέσεις είναι ένα πάρε δώσε.. Κυνικό ε; Αλήθεια όμως λέω.. Θέλω να γελάς γιατί έκανες την ψυχή μου να νιώσει γεμάτη έστω και μια φορά.. Μια μόνο φορά.. Που αξίζει όμως για μένα να ξέρω πως εσύ θα είσαι καλά για μια ζωή. Κοντά ή μακρυά.. Το τι έκανες δεν έχει σημασία. Μην το μετράς. Εδώ δε μιλάμε για μαθηματικά. Εδω μιλάμε για ψυχές.. Κι αυτές δε μετριούνται.. Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.. Το σημαντικό είναι για σένα να είναι αληθινό.
Η δουλειά του καθενός μας είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Δεν έχει σημασία αν βγάζουμε πολλά ή λίγα. Όχι τώρα… Είναι σημαντική γιατί είναι χρόνος.. Χρόνος από τη ζωή μας.. Χρόνος από εμάς.. Χρόνος από τους ανθρώπους μας.. Χρόνος.. Η περιουσία μας.. Η πιο αληθινή και σημαντική περιουσία. Μπορείς να κοιτάς πίσω και να βλέπεις τι ονειρεύτηκες τότε και τι πέτυχες σήμερα.. Και να νιώθεις περήφανος για όσα κατάφερες.. Να συνεχίσεις να προσπαθείς για το καλύτερο.. Όπως τότε.. Όπως πάντα.. Κι αν εκεί που είσαι ακουμπάς ταβάνι άνοιξε την πόρτα και φύγε, βγες και δες πως λίγο πιο κει υπάρχει ουρανός.. Ένας καταγαλανος ουρανός.. Ένας απέραντος ουρανός.. Με τα σύννεφα, τις βροντές, τους κεραυνούς και τις αστραπές.. Με τον ήλιο να λάμπει και το φεγγάρι να αδειάζει και να γεμίζει.. Αυτο είναι η ζωή.. Όχι το ταβάνι.. Κι έχει πλάκα!!!
Διαβάστε επίσης
