Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις απώλειες.
Όλες πονάνε στην αρχή. Αξεπέραστες, νόμιζες πως ήταν εκείνη την στιγμή κι αυτός ο κόμπος στον λαιμό δεν έλεγε να φύγει!
Έπνιγες δάκρυα, έπνιγες λυγμούς, ένιωθες πως δεν θα αντέξεις.
Κι όμως άντεξες, τις ξεπέρασες κι ας φαινόταν ακατόρθωτο. Συνέχισες τη ζωή σου και κάπου παρακάτω κατάλαβες πως τελικά αυτές οι απώλειες ήταν για το καλό σου.Απλά για να μάθεις τις αντοχές σου ,να προσέχεις τον εαυτό σου ,να έχεις κάτι καλύτερο από αυτό που έχασες. Ναι, έμαθες να κάνεις πλέον σωστές επιλογές.
Μαθήματα ζωής λοιπόν οι ζωντανές απώλειες.
Τι γίνεται όμως με τις άλλες απώλειες;
Αυτές τις ρημάδες τις απώλειες που σου σκίζεται η καρδιά;
Αυτές τις απώλειες που ποτέ δεν θα σου δοθεί η ευκαιρία να πεις, να δείξεις, να κάνεις όσα άφηνες για αύριο;
Αυτές τις απώλειες που έγιναν αγκάθι στην ψυχή σου και τις σβήνεις από τη μνήμη σου κάθε φορά που ο λογισμός σου γυρίζει εκεί;
Γιατί σε κάθε θύμηση δεν μπορείς να συγκρατήσεις ούτε τον λυγμό, ούτε τα δάκρυα, ούτε το γιατί που φωνάζεις κοιτάζοντας ψηλά.
Όταν το “μου λείπεις” που ψιθυρίζεις γίνεται κραυγή γιατί πίστευες πως θα υπήρχε για πάντα αυτό “το αύριο” που κάθε φορά άφηνες να περνάει. Πως θα ήταν ίσως για πάντα αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου. Ναι, μιλάω για εκείνες τις απώλειες που χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο ξαφνικά και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ξέρω πως η ζωή συνεχίζεται. Πάντα έτσι γίνεται αλλά το κενό αυτής της συγκεκριμένης απώλειας παραμένει.
Δεν αναπληρώνεται.
Δεν ξεχνιέται.
Μέσα από παλιές φωτογραφίες προσπαθείς να γυρίσεις σιωπηλά τον χρόνο πίσω και να ζαναζήσεις εκείνες τις στιγμές με ένα θλιμμένο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.
Απλά ίσως με τον καιρό μαλακώνει ο πόνος, μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια αυτή αλλά σε κάθε θύμηση πάντα κοιτάς ψηλά, πάντα τα μάτια πλημμυρίζουν δάκρυα, πάντα θα σκέφτεσαι το γιατί και πάντα θα περιμένεις ένα όνειρο σαν κλείσεις τα μάτια έτσι σαν μια σύντομη αντάμωση να ανταλλάξεις μια λέξη, να νιώσεις μια αγκαλιά, ένα χάδι, να ξαναζήσεις, να ζωντανέψεις μια μικρή στιγμή.
Και το πρωί σαν ξυπνήσεις το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι μόνο μια φράση
“Αχ και να ήσουν πάλι εδώ, κοντά μου”!!!
Διαβάστε επίσης
