Πνεύμα – Στοιχειό, που κατοικείς στα σπλάχνα της πιο βαθιάς μου αλήθειας, έλα κοντά μου και περικύκλωσέ με την αύρα σου, που είναι πλεγμένη απο νερό, και γη, φωτιά και αέρα. Φύσηξε επάνω στο πρόσωπό μου την ιστορία αυτού του τόπου που μαρτυρά τη γέννησή μου χιλιάδες χρόνια πριν … Ταξίδεψέ με με το απαλό φτερό του ανέμου, σκόρπισε τη λήθη μου στα τρυφερά των ποταμών ρυάκια και άσε τα πέλματα των ποδιών μου να απλώσουν ρίζες μακριές μέσα στη Μάνα-Γη. Προστάτεψέ με απ΄ τη φωτιά που κατακαίει και παίξε με την εκστατική φλογέρα σου στους Ουρανούς να μου επιτρέψουν να την πλησιάσω, και να την συγκρατήσω ζωντανή μέσα στα πύρινα δώματα της ουσίας μου. Όχι, μην με απομακρύνεις απο τη μαγεία της. Παίξε, παίξε, μονάχα, με την φλογέρα σου … Η μουσική της την ξυπνά, την ανυψώνει πέρα απο τους ήλιους και τις σελήνες του Βορρά. Την οδηγεί ψηλά στα αστέρια. Και ύστερα, σαν ηφαίστειο ενεργό, που ταξιδεύει αιώνες τώρα, απ’ τα κατώτερα στρώματα της γης, με σπρώχνει έξω και πέρα απο την ίδια την ύπαρξή μου ….
Παίξε φλογέρα το τραγούδι σου … Αυτό που εξυμνεί ετούτο εδώ το πνεύμα, που, σαν στοιχειό ατίθασο και ορμητικό, με συνεπήρε στην μανία του … Ας είναι το τραγούδι σου θυσία στην φωτιά μου που με καίει δίχως να με θυσιάζει. Ας είναι το τραγούδι σου επίκληση της εύνοιας Της, της άπειρης και ατέρμονης ευσπλαχνίας Της και της συμπόνοιάς Της που δεν λυπάται, μονάχα αφουγκράζεται και δίνει. Ας είναι τρόπαιο της νίκης του Μεγάλου Ήλιου που δε διστάζει να συγχωνευθεί με εξαίσια συμμετρία με την πανέμορφη Θεά Σελήνη. Παίξε και κίνησε τα αστρικά νήματα του ουρανού να πλέξουν και να υφάνουν το φόρεμα της Μητέρας Γης, της Βασίλισσας που κυβερνά τη Γη και τον Αιθέρα. Κάνε τις νότες σου ελεύθερο ρυάκι την αυγή και άστρο περιπλανώμενο που σιγοτραγουδάει μια προσευχή ιερή τα βράδια. Ας είσαι, πάντα, τραγούδι στη σιωπή, κι η σιωπή σου ας τραγουδάει δυνατά μες στα απόκρυφα της συνείδησης λιβάδια …
Ένδυε τη ψυχή σου με φύλλα της παρθένας γης και δώσε της να ξεδιψάσει απο το δροσερό νερό της. Και σαν η μελωδία του πνεύματος σου σμίξει ιερά με τα στοιχειά του αγέρα, άδειασε εντελώς, αν θέλεις να γεμίσεις. Άσε το πνεύμα σου να γίνει ένα με το δικό Του. Εκεί μέσα στην φλύαρη σιωπή, που δε λέει να σωπάσει … Γίνε Ύδωρ, γίνε Γη. Γίνε Φωτιά και Αγέρας. Και έπειτα, αφού ενδυθείς στην αύρα σου όλα τα χρώματα της δύσης και της αυγής, γίνε μονάχα Αιθέρας … Και σαν καπνός που ελευθερώνεται απ’ τη φωτιά του, θα καις, μα δε θα καίγεσαι, θα είσαι, μα δε θα είσαι. Θα υπάρχεις δίχως να υπάρχεις. Η Φλόγα σου έγινε Αιθέρας …
B.K.
Διαβάστε επίσης
